Από τα κοινωνικά κινήματα στον αγώνα για το δημόσιο πανεπιστήμιο!

Για να μην αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟ
ΠΕΜΠΤΗ 24/03
ΩΡΑ:10.00 ΝΕΑ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ

• Για να μην εφαρμοστεί το προεδρικό διάταγμα για το 1 σύγγραμμα=1 βιβλίο

• Για τη σίτιση-στέγαση

• Για το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου

Ο μόνος χαμένος αγώνας, είναι αυτός που δεν δίνεται !!

Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες του αγώνα 300 μεταναστών στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι προέβησαν σε απεργία πείνας με σκοπό την απόκτηση ίδιων δικαιωμάτων με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένας αγώνας που τελικά δικαιώθηκε παρά τον πόλεμο που δέχθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα κυβερνητικά της όργανα, τα ΜΜΕ. Μια επίθεση που ως στόχους της δεν είχε μόνο τους μετανάστες αλλά και όσους ήταν αλληλέγγυοι απέναντι στις διεκδικήσεις τους και μάλιστα με την ποινική δίωξη μερικών από αυτούς . Αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι η αρχή νέων διεκδικήσεων και αγώνων τόσο στο χώρο της παιδείας όσο και της κοινωνίας γενικότερα.

Συγκεκριμένα, σε 10 περίπου μέρες η Διαμαντοπούλου θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο για την παιδεία. Ένα νομοσχέδιο που πλήττει τα επαγγελματικά μας δικαιώματα αφού μιλάει για φοιτητές- πελάτες, δίδακτρα και εταιρίες- χορηγούς. Ένα νομοσχέδιο που μιλάει ξεκάθαρα για οικονομική αυτοτέλεια, αφού πλέον το πανεπιστήμιο δεν θα χρηματοδοτείται από το κράτος αλλά θα ψάχνει για ιδιωτικούς πόρους. Επίσης, μέσα σε αυτό το πλαίσιο θεσμοθετείται το φοιτητικό κουπόνι, που θα παρέχεται σε κάθε φοιτητή με ατομικά κριτήρια και που θα σημαίνει αυτομάτως τον διαχωρισμό των φοιτητών σε δικαιούχους και μη. Σκοπός βέβαια όλου αυτού του μέτρου είναι οι φοιτητές να πληρώνουν το αντίτιμό του, πράγμα το οποίο οδηγεί σε δίδακτρα και σε προπτυχιακό επίπεδο.

‘Ετσι, το φοιτητικό κουπόνι καταργεί το δωρεάν και δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αφού καθιερώνει μια πελατειακή σχέση ανάμεσα στο φοιτητή και το πανεπιστήμιο με την έννοια της καταβολής αντιτίμου και αναπτύσσει μια τελείως αγοραία αντίληψη για την εκπαίδευση.

Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτή τη συγκυρία που τα δικαιώματα μας καταπατώνται και οι παρατάξεις του δικομματισμού(ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) προσπαθούν να κρατήσουν νεκρούς τους φοιτητικούς συλλόγους, η φοιτητική κοινότητα πρέπει να αφυπνιστεί και οι σύλλογοι να πάνε σε γύρους γενικών συνελεύσεων ώστε να πάρουν αποφάσεις για τις δράσεις που θα ακολουθήσουν.

ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ

Πανό ΑΡ.ΕΝ. για το ξεπούλημα του δημοσίου πανεπιστημίου!

Ανακοίνωση 300 μεταναστών απεργών πείνας

Ο αγώνας ολοκληρώθηκε. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά επιστρέφουμε δικαιωμένοι στα σπίτια και τις δουλείες μας μετά από 44 μέρες απεργίας πείνας.

Ο αγώνας συνεχίζεται. Οι εξαγγελίες για 8ετία και για μείωση ενσήμων, ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση και ανανέωση άδειας παραμονής άμεσα, χωρίς άλλες περιστροφές πρέπει να γίνουν νόμος.

Ο αγώνας είναι μονόδρομος. Ο αγώνας ενάντια στην καθημερινή εκμετάλλευση και τα τείχη του ρατσισμού, οι μάχες για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις, για ίσα δικαιώματα ανάμεσα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργαζόμενους, για μια ζωή με αξίες και αξιοπρέπεια είναι τα επόμενα μας βήματα. Μαζί με το αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα θα διανύσουμε αυτό το δύσκολο και μόνο δρόμο, το δρόμο του αγώνα.

Ο αγώνας μας ενώνει. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά χαιρετίζουμε και αποχαιρετούμε όλους όσους μας υποστηρίζουν. Τους αλληλέγγυους από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του κόσμου, τους γιατρούς και τους συνεργάτες τους, όλους εκείνους που στάθηκαν στο πλευρό μας αυτές τις μέρες της απεργίας πείνας, όλες τις μέρες όπου η ζωή και ο θάνατος μας ζητούσαν δικαίωση κι ελευθερία.

Καλή αντάμωση στους αγώνες!

- Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 5.00 μ. μ., στην Υπατία

- Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 7.00 μ. μ., στο λιμάνι του Πειραιά (Αγ. Διονύσιος)

http://hungerstrike300.espivblogs.net/2011/03/13/keimeno-apergon-1332011/

Το «Hunger» (2008) του Βρετανού σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν είναι μια από τις δυνατότερες και σκληρότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ο τίτλος παραπέμπει στον Μπόμπυ Σανς και τους φυλακισμένους αγωνιστές του ΙΡΑ, που στα 1981 προχώρησαν σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, για να αναγκάσουν την κυβέρνηση της Μ. Θάτσερ να τους παραχωρήσει καθεστώς πολιτικού κρατουμένου. Η ταινία περιγράφει επίσης την περίοδο της «βρώμικης διαμαρτυρίας» που προηγήθηκε. Μας δίνει μια εικόνα της ζωής τους, της μορφής του αγώνα τους, της οργάνωσής τους μέσα στη φυλακή και της σχέσης τους με το κίνημα απ΄ έξω, της αντίδραση της διεύθυνσης των φυλακών, αλλά και της στοχοποίησης των σωφρονιστικών υπαλλήλων από τους εκτελεστές του ΙΡΑ.

Το Hunger όμως δεν είναι μια ταινία για την Ιρλανδία με τον τρόπο της «Ματωμένης Κυριακής» ή του «Ανέμου που χορεύει το κριθάρι». Δεν έχει πλάνα από τα πράσινα λιβάδια του νησιού ή τις φτωχογειτονιές των αστικών του κέντρων. Η κάμερα του ΜακΚουίν είναι έγκλειστη στη φύλακη του Μέιζ μαζί με τους ήρωές του, και η φυλακή είναι που κρατάει εδώ τον πρωταγωνστικό ρόλο. Σε ταινίες όπως το «Όνομα του Πατρός», ο εγκλεισμός προσφέρει στον ήρωα μια περίοδο ενδοσκόπησης, απαραίτητη για να βγει δυνατότερος και σε εσωτερική γαλήνη, μόλις έρθει τελικά η δικαίωση. Εδώ, αντίθετα, η φυλακή δεν είναι ουδέτερη, δεν είναι σκηνικό, ούτε ένα στάδιο σε κάποια διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης. Η φυλακή του «Hunger» είναι η φυλακή του Μισέλ Φουκώ, ένας χώρος όπου ο έλεγχος και η εξουσία είναι μελετημένες και μετρήσιμες πρακτικές.

Η αρχιτεκτονική, οι κανονισμοί και οι ρουτίνες του κτιρίου όπου είναι γυρισμένη η ταινία έχουν ως μόνο σκοπό να ρυθμίζουν και να περιορίζουν τις βασικές βιολογικές ανάγκες των κρατουμένων. Τροφή και νερό, ύπνος, έρωτας, ρουχισμός, κοινωνική επαφή, πρόσβαση σε ανοιχτό χώρο, πρόσβαση στον έξω κόσμο - όλα αυτά είναι στην ευχέρεια της διεύθυνσης, από την οποία εξαρτώνται οι κρατούμενοι. Πρόκειται γι΄ αυτό που ο Φουκώ περιγράφει ως «βιοπολιτική»: το ίδιο το σώμα των κρατουμένων γίνεται το εργαλείο που χρησιμοποιεί η φυλακή για τον έλεγχό τους, με τελικό αποτέλεσμα την ηθική και σωματική εξουθένωση. Στόχος πια δεν είναι απλά ο έλεγχος της παραβατικότητας, αλλά και να λειτουργήσει η φυλακή ως μοντέλο και μεταφορά για τη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και εκτός των τοιχών: Η φυλακή ως δημιούργημα του σύγχρονου κράτους και το σύγχρονο κράτος ως φυλακή.

Για να δείξουν ότι δεν αποδέχονται να φυλακιστούν ως ποινικοί, οι κρατούμενοι αρνούνται την τήρηση των κανονισμών της φυλακής. Ξεκινούν αυτό που έμεινε γνωστό ως «βρώμικη διαμαρτυρία»: Δεν φορούν τις στολές τους, προτιμώντας να κυκλοφορούν γυμνοί. Δεν πλένονται ούτε κουρεύονται ή ξυρίζονται, και προτιμούν να ζουν μέσα στις ακαθαρσίες τους, από το να αφήσουν τους υπαλλήλους της φυλακής μέσα στα κελιά τους για να τα καθαρίσουν. Η βρωμιά τους, τα περιττώματα και η μασημένη τροφή, τα βρώμικα νύχια και τα λιγδιασμένα μαλλιά, η αηδία που προκαλεί το θέαμά τους καταστρέφουν την ομαλή διευθέτηση των πραγμάτων μέσα στη φυλακή. Οι κρατούμενοι καταφέρνουν έτσι να γυρίσουν το παιχνίδι. Το σώμα τους δεν είναι πια η φυλακή τους, αλλά όπλο ενάντια στη φυλακή τους, εξίσου και περισσότερο αποτελεσματικό από τις σφαίρες των συντρόφων τους.

Η αντίσταση των κρατουμένων είναι βέβαια μια ευθεία πρόκληση στην εξουσία της φυλακής. Σταδιακά, το προσωπείο των κανονισμών και των δικαιωμάτων πέφτει, ο υπάλληλος που ελέγχει μία-μία τις καρτέλες των κρατουμένων φεύγει, για να εισβάλουν οι ειδικές δυνάμεις, που θα σπάσουν την ανυπακοή των κρατουμένων με την ωμή βία. Πάνω σε αυτήν είναι βασισμένη εξάλλου ολόκληρη η κυριαρχία της φυλακής ως συστήματος, που αποκτηνώνει κρατούμενους και δεσμοφύλακες, ώστε να καθιστά δυνατό τον έλεγχό τους. Το ερώτημα που θέτει ο Φουκώ και αναπαριστά στην ταινία του ο ΜακΚουίν είναι αμείλικτο: Μπροστά στη βία της φυλακής, μπροστά στην ύπαρξή της, πόσο σχετικά μπορεί να είναι τα επιμέρους εγκλήματα των κρατουμένων της;

Η πρώτη αποτυχία οδηγεί στην απόφαση για απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Το φυλακισμένο σώμα, στερείται αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Όπως η μη ανυπακοή, η επιστροφή σε μια κτηνώδη κατάσταση, κερδίζει για τους κρατούμενους την αξιοπρέπεια, έτσι και η αυτοκαταδίκη τους σε θάνατο κερδίζει την ελευθερία. Πρόσκαιρα όμως. Το τίμημα είναι μεγάλο – 9 νεκροί απεργοί.

Ο ΜΟΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ!

Μετά από 44 μέρες απεργίας η απόφαση της κυβέρνησης να ικανοποιήσει μέρος των αιτημάτων των 300 μεταναστών απεργών πείνας, απέδειξε ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται. Επίσης, έδειξε σε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες ότι η κυβέρνηση του Μνημονίου δεν είναι ανίκητη. Το άκαμπτο αγωνιστικό φρόνημα και η πλατιά κοινωνική αλληλεγγύη μπορούν να φέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Είναι προφανές ότι θα χρειαστούν μακροχρόνιοι σκληροί αγώνες για να αρθεί το απρατχάιντ σε βάρος των ξένων εργατών που ζουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ωστόσο, δεν πρέπει να χωρεί αμφιβολία ότι η αυταπάρνηση των 300 άνοιξε έναν καινούργιο δρόμο ελπίδας. Ο πιο μεγάλος αγώνας αξιοπρέπειας, δικαιώθηκε! Δικαιώθηκε παρά τις προσπάθειες να ποινικοποιηθεί και να συκοφαντηθεί από την κυβέρνηση και το συντηρητικό μπλοκ και μαζί με αυτούς από τις παρατάξεις του δικομματισμού μέσα στις σχολές. Ακούσαμε να μιλούν για υποκινητές των μεταναστών, για κύμα «λαθρομεταναστών» στη χώρα, για μικρόβια στο κέντρο της Αθήνας. Είδαμε πρυτάνεις και αλληλέγγυους να διώκονται ποινικά, την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών να εκβιάζει τους γιατρούς με ποινικές διώξεις αν δε δώσουν φαγητό στους απεργούς, το χυδαίο Πάγκαλο να απειλεί ότι θα τους διώξουν με τη βία, τα κανάλια εσκεμμένα συκοφαντούν αυτόν τον αγώνα. Παρόλα αυτά ο αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή με δικαίωμα στην εργασία, την ασφάλιση, την περίθαλψη τα ξεπέρασε όλα, και σε μία κοινωνία του ατομικού δρόμου, η αλληλεγγύη αποδείχτηκε η μόνη σωστή στάση.
Μέσα στις σχολές όλο το προηγούμενο διάστημα η παράταξη της ΔΑΠ κατάφερε να εκφράσει όλο αυτό το συντηρητικό μπλοκ μιλώντας για υποκινητές και έκνομους αλληλέγγυους, και μαζί με την κυβερνητική ΠΑΣΠ να ρίξει τόνους λάσπης σε όλον αυτόν τον αγώνα-όπως και σε κάθε άλλον αγώνα για ζωή και όχι επιβίωση.
Ένας απ αυτούς τους αγώνες είναι και ο αγώνας που έχει ξεκινήσει στην Κομοτηνή ήδη από το Δεκέμβρη για την υπεράσπιση του δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, ένα πανεπιστήμιο χωρίς καμία «έκπτωση» στο άσυλο, στη φοιτητική μέριμνα, στα συγγράμματα. Παρότι η Γενική Συνέλευση χθες δεν πραγματοποιήθηκε, το πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εξέδωσε το πωλητήριο του δημοσίου πανεπιστημίου, ήταν ένα πλαίσιο σφραγισμένο από την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ρητορεία της Νέας Δημοκρατίας και του Σαμαρά. Ένα πλαίσιο που για άλλη μια φορά μιλούσε για κατάργηση του ασύλου, αναθεώρηση του άρθρου 16, για οικονομική αυτοτέλεια του πανεπιστημίου και λίστες συγγραμμάτων. Ουσιαστικά για ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση με φοιτητές πελάτες και αγοραία εξάρτηση. Και όλα αυτά τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να περάσει ένα νόμο-πλαίσιο που καταργεί τη δημόσια εκπαίδευση και την μετατρέπει από καθολικό δικαίωμα σε ατομικό προνόμιο, φέρνοντας ως πρώτο μέτρο τα φοιτητικά κουπόνια, ώστε να μπουν προ των πυλών τα δίδακτρα. Φέρνει δηλαδή την αναθεώρηση του άρθρου 16 απ’ το παράθυρο, μια αναθεώρηση όμως που το κίνημα του 2006-07 κατάφερε να σταματήσει και να γελοιοποιήσει μέσα και έξω από τις σχολές τόσο τη Νέα Δημοκρατία όσο και τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Όμως το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν είναι για πούλημα! Δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να καταργήσει το άσυλο, να φέρει ιδιώτες στις σχολές και να μας μετατρέψει σε πελάτες που πληρώνουν για την εκπαίδευσή τους. Η ποινικοποίηση των αγώνων δεν μας σταματά! Η μόνη απάντηση είναι οι μαζικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος!

Οι συλλήψεις αλληλέγγυων και οι απειλές απέλασης δεν σπάνε την απεργία

Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει την απεργία πείνας των 300 μεταναστών με την αστυνομική καταστολή. Επειδή ο αγώνας δεν έσπασε ούτε από τις κακουχίες ούτε από την εκστρατεία συκοφάντησης, οι κυβερνητικοί ιθύνοντες επιστρατεύουν τώρα την κρατική βία, μήπως επιτύχουν καλύτερο αποτέλεσμα. Από το πρωί γινόμαστε αποδέκτες μιας "άνωθεν" οργανωμένης διαρροής ότι οι απεργοί πείνας απειλούνται με απέλαση, αν δεν δεχτούν την πρόταση της κυβέρνησης για εξάμηνο καθεστώς ανοχής. Και για να μη μένουν στα λόγια, συνελήφθησαν σήμερα στον Ερυθρό Σταυρό δύο αλληλέγγυες φοιτήτριες που συνόδευαν νοσηλευόμενους απεργούς πείνας. Είχε προηγηθεί η εντολή του διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής Αντώνη Ζαχάροφ να αφεθεί φαγητό στα τραπεζάκια των νοσηλευόμενων απεργών, η άρνηση των τελευταίων να το δεχτούν, και η υπενθύμιση των αλληλέγγυων ότι τέτοιου είδους "ιατρικές" πρακτικές συνιστούν βασανιστήριο και φέρνουν στη μνήμη τις αποφράδες ημέρες των "γιατρών του Βιντέλα".
Από τη μεριά μας, τα μόνα πια που έχουμε να πούμε είναι: Πρώτον, η διαφαινόμενη κυβερνητική επιλογή ανοίγει τις πύλες της αβύσσου. Δεύτερον, η καταστολή ούτε κάμπτει ούτε φοβίζει κανέναν.
Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη.

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων-Νίκη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας!

Η ζωή τους παράνομη,ο θάνατός τους νόμιμος;

36 ημέρες συμπληρώνονται σήμερα από τότε που 300 εργαζόμενοι μετανάστες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση των ίδιων και όλων όσων ζουν και δουλεύουν σε αυτή τη χώρα χωρίς χαρτιά και χωρίς δικαιώματα, αντιμετωπίζοντας καθημερινά υπερεκμετάλλευση, εξευτελισμούς και απελάσεις. Πρόκειται για ανθρώπους που εργάζονται στη χώρα για τουλάχιστον 15 χρόνια .Ωστόσο, το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις ως αόρατοι ή παράνομοι τους οδηγεί, χρησιμοποιώντας το μοναδικό τους όπλο, την ίδια τους τη ζωή, να κραυγάσουν για αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ενάντια στα τείχη του αίσχους που υψώνονται στα σύνορα και στα γκέτο της ντροπής που φτιάχνονται στις πόλεις, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την αστυνομική βαρβαρότητα και τη φασιστική τρομοκρατία. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες έρχονται εδώ κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τους πολέμους, τις δικτατορίες, τη λεηλασία των χωρών και των κοινωνιών τους από τις πολυεθνικές, το ΔΝΤ και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.
Παρά την οριακή κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η υγεία τους(ήδη 55 νοσηλεύονται σε νοσοκομεία) η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επιμένει στη λογική της εξόντωσής τους, αρνούμενη να δώσει την παραμικρή λύση. Παράλληλα, η απεγνωσμένη της προσπάθεια να βρει υποκινητές και ταραξίες είναι στην ουσία μια προσπάθεια να καλύψει τις ευθύνες της για το καθεστώς μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας στο οποίο βρίσκονται εγκλωβισμένοι χιλιάδες Έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι .Μόλις χθες η κυβέρνηση έβαλε τα ΜΑΤ να επιτεθούν σε μια συνέντευξη τύπου -προφανώς ειρηνική- προπηλακίζοντας, απειλώντας και βρίζοντας τους ανθρώπους της αλληλεγγύης, ανάμεσα στους οποίους συγγραφείς, πανεπιστημιακούς, δημάρχους, εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης και συνδικάτων, καλλιτέχνες, βουλευτές, γιατρούς και πολλούς άλλους. Είναι γεγονός πρωτοφανές που καταδεικνύει το σημείο αλαζονείας, αναλγησίας και αυταρχισμού που έχει φτάσει η κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που καθημερινά χάνει όχι μόνο την κοινωνική νομιμοποίηση, αλλά και κάθε αίσθηση δικαίου. Μια κυβέρνηση που κινδυνεύει να οδηγήσει τους μετανάστες απεργούς πείνας και ολόκληρη την κοινωνία σε μια ανθρωπιστική καταστροφή.. Οι 300 μετανάστες είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι από τους ένα εκατομμύριο ανασφάλιστους εργαζόμενους, Έλληνες και αλλοδαπούς, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Οι άνθρωποι αυτοί διεκδικούν να μπορούν να δουλεύουν νόμιμα να έχουν δικαίωμα στην ασφάλιση και στην περίθαλψη, να μην ζουν σαν κυνηγημένοι. Με αυτή την έννοια σήμερα περισσότερο από ποτέ ο αγώνας τους είναι αντικειμενικά αγώνας όλων των εργαζομένων που προσπαθούν να σταματήσουν τη βίαιη επίθεση σε βάρος τους.
Ζούμε σε μία χώρα που κάθε χρόνο έχουμε 12 εκ. ευρώ έσοδα από τη φορολογία των εφοπλιστών και 50 εκ. ευρώ έσοδα από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών. Όταν η αριστερά μιλάει για φορολογία των κερδών στα επίπεδα του 45% σε βιομήχανους εφοπλιστές κ.τ.λ. η μόνιμη απάντηση που δίνεται είναι ότι θα μεταναστεύσουν οι επιχειρήσεις γιατί είναι δικαίωμα τους. Ένας μονόπλευρος δηλαδή φιλελευθερισμός που αναγνωρίζει το δικαίωμα στο κεφάλαιο να μεταναστεύει ανάλογα με την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του αλλά δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα σε έναν άνθρωπο που προέρχεται από μια διαλυμένη χώρα να προσπαθήσει να βρει μια καλύτερη ζωή. Εδώ οι καλοί μας φιλελεύθεροι σταματάνε να υπερασπίζονται τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης και υπερασπίζονται απλά και ξεκάθαρα την στυγνή ταξική εκμετάλλευση. Το ζητούμενο για όλους αυτούς δεν είναι να φύγουν οι μετανάστες αλλά να μην έχουν δικαιώματα, να δουλεύουν παράνομα. Διαφορετικά η δύναμη που αποκτούν οι εργαζόμενοι στο σύνολο τους είναι τεράστια.

Καλούμε την κυβέρνηση να καταλάβει, επιτέλους, ότι οι απεργοί πείνας δε ζητούν «ρουσφέτι», αλλά πολιτική ρύθμιση σε ένα θέμα που τίθεται πια, ως ζήτημα ζωής.
πείνας είναι δίκαιος και θα νικήσει

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ,-ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ