Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ Αριστερής Ενότητας Νομικής

ΕΚΔΗΛΩΣΗ κ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ

«Τόση» δημοκρατία έχουμε να δούμε από το ‘73

25η Μαρτίου, ημέρα της διεξαγωγής των παρελάσεων, και πολλές πόλεις της Ελλάδας θυμίζουν κατεχόμενες ζώνες. Μέσα σε κλίμα εκφοβισμού, τρομοκρατίας και συγκαλυμμένης δικτατορίας πραγματοποιήθηκαν λοιπόν οι καθιερωμένες παρελάσεις.
Η πρωτοφανής αστυνομοκρατία και η δημιουργία ζωνών ασφαλείας ,για την προστασία μελών της κυβέρνησης, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας πιστοποιεί την τεράστια απόσταση που χωρίζει αυτή την κυβέρνηση από τον λαό.
Γίναμε θεατές καταστολής και προσαγωγών πολιτών , άνευ λόγου και αιτίας, που θέλησαν απλά να εκφράσουν την αντίθεση τους στις μνημονιακές πολιτικές. Οι προκλητικές προσαγωγές και συλλήψεις συντρόφων και συναγωνιστών που έγιναν και στην Κομοτηνή είναι απαράδεκτες και τις καταγγέλλουμε απερίφραστα.
Στην προσπάθειά μας να ασκήσουμε το αυτονόητο δικαίωμα μας στην ειρηνική διαμαρτυρία δεχτήκαμε χυδαία συμπεριφορά από τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες μας απαγόρευσαν την πρόσβαση στο χώρο της παρέλασης, ασκώντας ακόμη και σωματική βία.
Ο στόχος τους βέβαια δεν ήταν άλλος από τη φίμωση του λαού και της νεολαίας που βιώνει αυτή τη σκληρή πολιτική τα τελευταία δυο χρόνια. Τη στιγμή που ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο κ. Πεταλωτής, στεκόταν με θράσος όρθιος στην εξέδρα των επισήμων και περίμενε τους χαιρετισμούς από την πλευρά των μαθητών, οι αστυνομικές δυνάμεις υπακούοντας στις εντολές που είχαν λάβει, μας προπηλάκισαν και μας επιτέθηκαν προκειμένου να μην ακουστούμε.
Οι τακτικές αυτές δείχνουν τον πανικό και την ανησυχία των κυριάρχων απέναντι στη λαϊκή οργή. Μπροστά στο φόβο του λαϊκού παράγοντα και με νωπές τις μνήμες των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου και της μετατροπής τους σε λαϊκές κινητοποιήσεις, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιστρατεύουν κάθε μέσο για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των τραπεζών και των αγορών. Η τρομοκρατία τους είναι το τελευταίο καταφύγιο. Οι παρελάσεις φέτος πραγματοποιήθηκαν ερήμην του λαού.
Οι αγώνες που έχουμε δώσει μέχρι σήμερα και αυτοί που αδιαπραγμάτευτα θα δώσουμε το επόμενο διάστημα είναι ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τους εκφραστές του, ενάντια στα μέτρα λιτότητας ,την φτώχεια και την ανεργία που πλήττουν τους λαούς στο σύνολό τους. Και αυτή είναι η μάχη που πρέπει να κερδηθεί μέσα από τους μαζικούς ,ενωτικούς αγώνες και από την ευθεία αντιπαράθεση με εκείνους που κλέβουν τις ζωές μας και μας θέλουν στο περιθώριο. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχει ο λαός.

«Αρνιέμαι να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.»

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ !

Στην εποχή του Μνημονίου η επίθεση ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας, ολοένα και οξύνεται με κυρίαρχο στόχο το κόστος διεξόδου από την κρίση να μετατοπιστεί σε αυτούς . Στην ίδια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της λιτότητας, της ανεργίας και της φτώχειας εντάσσεται και η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών. Στην ουσία τα νέα μέτρα εντείνουν την φτωχοποίηση της κοινωνίας υποθηκεύοντας το μέλλον ολόκληρων γενιών και ετοιμάζουν το νέο πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πλέον με διαδικασίες fast track δρομολογείται η ακόμη μεγαλύτερη εκποίηση του δημόσιου πλούτου(νερό, ηλεκτρική ενέργεια, λιμάνια κ.α.) και επιταχύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις μέσω της κατάργησης-συγχώνευσης δημόσιων οργανισμών και φορέων που καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες. Τέλος ισοπεδώνονται οι σχέσεις εργασίας και τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες εδώ και έναν αιώνα. Και δεν είναι μόνο αυτό, αφού καλλιεργείται ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα δουλεύουν με κατώτατο μισθό 400 ευρώ αλλά και θα κληθούν να ανταποκριθούν σε ένα αυταρχικοποιημένο μοντέλο απασχόλησης, ενώ παράλληλα αποκλείονται από κάθε πολιτιστικό και κοινωνικό αγαθό.
Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου ήδη από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, που θα ανταποκρίνεται στα κριτήρια της αγοράς, όπως διαμορφώνονται με το μνημόνιο 2. Οι εργασιακές ρυθμίσεις που έχουν αποφασίσει συνδέονται άμεσα με το νόμο Διαμαντοπούλου που επιτάσσει εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών και απόκτησης πτυχίου σε αυστηρά χρονικά πλαίσια προκειμένου οι νέοι εργαζόμενοι να παραδίδονται στη φιλόξενη αγκαλιά της επισφάλειας και της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Ραχοκοκαλιά του νόμου Διαμαντοπούλου αποτελούν τα συμβούλια διοίκησης. Πρώτα απ’ όλα, πρόκειται για ένα αυταρχικό όργανο αφού θα ασκεί εξουσία στον χώρο του πανεπιστημίου, οικονομική και διοικητική, χωρίς να ελέγχεται από κανέναν, ενισχύοντας έτσι τη διαφθορά. Κυριότερος σκοπός του θα είναι να εφαρμόσει εν μια νυκτί όλες τις διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου. Τέρμα πια οι σταδιακές περικοπές σε κοινωνικές παροχές, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα. Το Σ.Δ. νομιμοποιεί την κατάργησή τους κι επιπλέον βάζει επιχειρηματικά στελέχη να διοικούν το πανεπιστήμιο μετατρέποντάς το έτσι σε πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου και των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το Σ.Δ. ως πιστός υπηρέτης των νεοφιλελεύθερων πρακτικών αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ανθρώπου που θα δουλεύει απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και θα παίρνει τόσα λίγα που δε θα μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές του ανάγκες. Σε αυτό το μοτίβο κινείται ο νόμος Διαμαντοπούλου, ο οποίος δημιουργεί έναν φοιτητή που θα επιβαρύνεται με το κόστος σπουδών του, θα αναγκάζεται να δουλεύει για να καλύψει τα δίδακτρα, θα τελειώνει ένα διαλυμένο πτυχίο 2-3 ετών με μειωμένες γνώσεις και επαγγελματικά δικαιώματα ώστε να εργαστεί με όρους μαθητείας για να παίρνει 400ευρώ μέχρι τα 25 του χρόνια και, εν τέλει, έναν φοιτητή που θα αποξενώνεται από τους ομότιμούς του για να μην μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά τα αυτονόητα (όπως δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους). Την ευθύνη για το μετασχηματισμό του φοιτητή αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το Σ.Δ. : το πρώτο βήμα εφαρμογής του νόμου της Διαμαντοπούλου για την παιδεία.
Είμαστε μία γενιά που γεννηθήκαμε στα πλαίσια μίας εποχής οπού αυτά που βιώνουμε σήμερα ήτανε φαντάσματα ενός μακρινού παρελθόντος, κι όμως εμείς καλούμαστε να τα δεχτούμε και να τα υποστούμε σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Θα υποκύψουμε σε ένα μέλλον που ούτε το θέλουμε, μα ούτε το αντέχουμε; Θα δεχτούμε να κάνουμε κι άλλες εκπτώσεις στα όνειρα και στις ζωές μας ; Θα επιτρέψουμε να είμαστε η γενιά που θα μας ” σβήσουν ” από την ιστορία ; Η απάντηση είναι πως, όπως έχει λεχθεί,” τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα ”!

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Για την πολιτική ανυπακοή στα ΑΕΙ

*Του Κώστα Σταμάτη

Κατά την εκτίμησή μου, η κινητοποίηση εναντίον της εκλογικής διαδικασίας για την εκλογή συμβουλίων διοίκησης στα ΑΕΙ είναι θεμιτή πράξη πολιτικής ανυπακοής. Τηρούνται οι βασικές προϋποθέσεις για την έκφραση έντονης κοινωνικής διαμαρτυρίας, ως έσχατη και επείγουσα αντίδραση απέναντι σε πολιτική επιλογή αμφισβητήσιμη για σοβαρούς και ουσιαστικούς λόγους.
Αυτό συμβαίνει, πράγματι: α) χωρίς ίχνος βίας από κανέναν, β) με δημόσια αντίδραση κι επιχειρηματολογία, καθώς και γ) με συλλογική ανάληψη της συναφούς πολιτικής ευθύνης, παρά τις απειλές για είσοδο της αστυνομικής αρχής και για εισαγγελική παρέμβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους. Ακριβώς αυτά τα τρία στοιχεία συνθέτουν άλλωστε τις τυπικές προϋποθέσεις για έμπρακτη ανυπακοή στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως ακόμη και η φιλελεύθερη σκέψη αναγνωρίζει.

Επιπροσθέτως, όμως, η ανυπακοή υπήρξε στην προκειμένη περίπτωση και επί της ουσίας νομιμοποιημένη ηθικοπολιτικά. Διότι ο νόμος 4009/2011 μεταφυτεύει στα Πανεπιστήμια της χώρας την πολιτική ενεργού διάλυσης της κοινωνίας, του Κράτους, της λαϊκής κυριαρχίας, την οποία απεργάζονται με ζέση οι κρατούντες και συνάμα πολιτικά υπαίτιοι της κοινωνικής ερήμωσης.
Εάν, κατόπιν αυτών, κριθεί ότι τούτο δεν παρέχει επαρκή λόγο για πολιτική ανυπακοή, τότε αυτή η έσχατη καταφυγή για τους εξουσιαζόμενους τίθεται εκποδών και το αντίστοιχο, συγκεκριμένο πολίτευμα ασεβεί προς τον δημοκρατικό χαρακτήρα του.

Όσο για το επιχείρημα περί της τεράστιας πλειοψηφίας των βουλευτών που θέσπισαν αυτό το καταστροφικό νομοθέτημα, ατυχώς ανάμεσα σε πολλά άλλα παρόμοια, αυτό θα κριθεί ασφαλώς από την Ιστορία. Εμμέσως όμως θα κριθεί και νωρίτερα, ευτυχώς, εάν η παρούσα και δημοκρατικά ανομιμοποίητη συγκυβέρνηση των δυόμιση κομμάτων εξουσίας τολμήσει, όπως οφείλει άλλωστε, να τεθεί στην πολιτική κρίση του ελληνικού λαού, προκηρύσσοντας το συντομότερο δυνατόν βουλευτικές εκλογές. Τότε θα φανεί αν η κυβερνώσα “πλειοψηφία” εν τη Βουλή είναι πραγματική ή πλασματική. Αλλά και ασχέτως αυτών, ποια πολιτική νομιμοποίηση μπορεί άραγε να διεκδικούν κόμματα που λειτουργούν βαθύτατα αντιδημοκρατικά, ως οιονεί λόχοι βουλευτών υπό τη μόνιμη δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής τους, εάν τυχόν αποκλίνουν από τη διαταγή του Αρχηγού τους;

Ακόμη περισσότερο, το νόημα της δημοκρατίας ούτε συμπυκνώνεται ούτε εξαντλείται στη βούληση της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εξ άλλου, ακόμη και η υψηλότερη δυνατή πλειοψηφία υπόκειται σε εύλογους ηθικοπολιτικούς περιορισμούς ως προς την εμβέλεια των αποφάσεών της. Ιδίως δεν της επιτρέπεται: α) να προσβάλλει θεμελιώδη ατομικά, πολιτικά και δικαιώματα των κοινωνών, β) να συρρικνώνει τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, γ) να κατεδαφίζει φραγμούς στην ταξική εκμετάλλευση των κοινωνικά ασθενεστέρων, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στη διασπάθιση δημόσιων αγαθών.

Όσοι καλόπιστα αμφιβάλλουν για τον θεμιτό χαρακτήρα της πολιτικής ανυπακοής στα ΑΕΙ, ας αναλογισθούν το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο αυτή εκδηλώνεται. Η χώρα μας έχει εισέλθει αναμφίβολα σε μία εφιαλτική δίνη ασταμάτητων περικοπών στις αμοιβές εργασίας και τις συντάξεις, στα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, αλλά και στην ίδια τη δημοκρατική αρχή ως αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.

Πρόκειται για προδιαγραμμένη πορεία κατά κρημνών, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα. Βιώνουμε μία εξέλιξη που αφαιρεί από τους λαούς την αρμοδιότητα να αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά. Ιδίως να επιλέγουν μια άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική, η οποία να μη διαλύει την κοινωνία και την κρατική οντότητά της.

Η περιφρόνηση απέναντι στον δημοκρατικό αυτοκαθορισμό των λαών δεν περιορίζεται στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Επεκτείνεται σε κάθε τομέα συλλογικής αυτοοργάνωσης του κοινωνικού βίου. Όπως επί παραδείγματι η “πλήρης αυτοδιοίκηση” των Πανεπιστημίων. Αυτό που οι κρατούντες ευνοούν, αντίθετα, είναι είτε η επ΄ αόριστον αναβολή των πολιτικών εκλογών. Είτε η υποχρεωτική διοργάνωση εκλογών για όργανα ανεπαρκώς δημοκρατικά, αν μη τι άλλο, όπως τα Συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ. Υπό τις συνθήκες του καθεστώτος εκβιασμένης έκτακτης ανάγκης, οι κρατούντες εμφανίζουν τη δημοκρατία ως περιττή πολυτέλεια ή ως χρήζουσα ολιγαρχικής διόρθωσης υπέρ όσων με αυτόκλητο τρόπο αυτοθεωρούνται ως “άριστοι”.

Η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται και για την ανώτατη εκπαίδευση της χώρας. Υπό το φάσμα της βέβαιης πτώχευσης, τα Συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ, παρότι εξοπλισμένα με υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων, είτε δεν θα έχουν καν τι να διοικήσουν, χωρίς στοιχειώδη πλέον κρατική επιχορήγηση. Είτε θα διαχειρίζονται την καθημερινή αθλιότητα των Πανεπιστημίων. Θα εξωθηθούν να επιβάλλουν δίδακτρα εις βάρος ανθρώπων ανήμπορων σε κοινωνική απόγνωση ή να δώσουν πανεπιστημιακή περιουσία ως βορά σε αρπακτικά επιχειρηματικά συμφέροντα ή στην αδηφάγο όρεξη των πιστωτών της χώρας.

Ακόμη και όσοι δυσπιστούν απέναντι στις εν εξελίξει αντιδράσεις για τις εκλογές αυτές στα ΑΕΙ, εάν αναλογισθούν ότι οι ανωτέρω εκτιμήσεις έστω και κατά μέρος ευσταθούν, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσουν το δίκιο παρόμοιων αντιδράσεων.

Όσοι αντιθέτως καταφρονούν τους πολίτες κατ΄ εξακολούθηση ως ανδράποδα, υποζύγια ή ιδιοτελείς συντεχνίες που πρέπει δήθεν να παταχθούν, οι ίδιοι είναι που υποθάλπουν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Ή έστω πολιτικής ανυπακοής εκ μέρους εκείνων που εξωθούν συστηματικά στην εξαθλίωση.

*Αναδημοσίευση από το Red Notebook