Αριστερή Ενότητα Κομοτηνής
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
ΛΙΤΟΤΗΤΑ-ΑΝΕΡΓΙΑ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιώντας τις αδιέξοδες πολιτικές του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος πάνω στο τρίπτυχο λιτότητα-ύφεση-πειθαρχία που χάραξε από κοινού με την ΕΕ την ΕΚΤ βρέθηκε αντιμέτωπη με την κοινωνική ανυπακοή όπως αυτή εκφράστηκε στις μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις της 19ης και 20ης Οκτώβρη, σε διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια παρελάσεων, σε δημόσιες αποδοκιμασίες των εκφραστών των πολιτικών της λιτότητας. Κυρίως όμως βρέθηκε αντιμέτωπη με την οργάνωση της κοινωνίας σε αντιπαραθετικές δομές πραγματικής δημοκρατίας και αλληλεγγύης.
Αναγκάστηκε να θέσει στο λαό εκβιαστικά και αποπροσανατολιστικά διλήμματα με δημοψηφίσματα, ενώ έγινε μία απόπειρα να παρουσιαστεί ως μεγαλειώδης δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού ένα «κούρεμα» που αφήνει αλώβητα τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, τα ομόλογα της Ε.Κ.Τ, εκθέτει τα ασφαλιστικά ταμεία και εγκαθιδρύει μία μόνιμη εποπτεία της Τρόικα στην Ελλάδα με στόχο βέβαια την καλύτερη εφαρμογή της λιτότητας. Το εθνικό τους συμφέρον όμως δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Αφού λοιπόν η χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία ολοκληρώνει το έργο της και καταρρέει υπό το βάρος της μηδενικής κοινωνικής νομιμοποίησης και των μαζικών λαϊκών αντιδράσεων, μένει η τελευταία ‘’χρυσή’’ εφεδρεία: Η εθνική ενότητα. Η αστική δημοκρατία ετοιμάζει κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ όσων πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), των πιο συντηρητικών κομματιών του πολιτικού φάσματος (το ακροδεξιό Λα.Ο.Σ), της Δημοκρατικής Συμμαχίας και ενός παραπαίοντος ΠαΣοΚ.
Η νέα Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ούτε αγαθές προθέσεις έχει, ούτε το "κοινό" καλό προωθεί. Συνεχίζουν το έργο της Μνημονιακής Κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Τρόικας, στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια στα χαμηλότερα στρώματα και περικοπής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συγκροτείται με αυτό τον τρόπο ένα ιδιότυπο κράτος έκτακτης ανάγκης, με σκοπό την επιβίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και κατ επέκταση στην Ευρώπη. Όποια διέξοδο κι αν αναζητήσουν, εμείς τους θυμίζουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες αυτές πολιτικές δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στο λαό. Όπως καμία νομιμοποίηση δεν έχει και η σύνθεση της νέας, όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης!
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
Η πολιτική συγκυρία που διανύουμε πραγματικά μας προκαλεί να κάνουμε συνειρμούς για το τότε σε σχέση με το τώρα. Το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών όπως εκφράστηκε και υλοποιήθηκε το 1967 βρίσκει κοινά στοιχεία με το κράτος έκτακτης ανάγκης που διαμορφώνεται σταδιακά στη χώρα από μία Κυβέρνηση χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, απαρτιζόμενη από τραπεζίτες, δικαστές και τεχνοκράτες αλλά και πάλαι ποτέ αρχιτραμπούκους της ακροδεξιάς.
Τη στιγμή λοιπόν που τα μεταπολιτευτικό σκηνικό κλονίζεται τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Στην Ελλάδα της ανεργίας του 20%, των αντιλαϊκών χαρατσιών, των φορολογικών επιδρομών, της μετατροπής του πανεπιστημίου σε νέο χώρο κερδοφορίας του κεφαλαίου καθώς και της καταστολής και της ποινικοποίησης φρονημάτων… Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία την οποία καλούμαστε να γράψουμε μέσα από αγώνες για:
-τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας” μάς στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.
-ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.
-την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ!
…της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, ενώ ταυτόχρονα έχει δώσει 108 δις για τη «διάσωση» των τραπεζών από το 2008 είναι η ίδια πολιτική στην οποία εντάσσεται και ο νόμος Διαμαντοπούλου που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τις αρχές της αγοράς, ανέτρεψε τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, ως δημοκρατικού, ελεύθερου και ανοικτού κοινωνικού χώρου που μπορεί να αρθρώνει αντιπαραθετικό πολιτικό λόγο και να στηρίζει τους αγώνες των υποτελών.
Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ‘’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που παραδοσιακά συγκροτούν το αστικό μπλοκ εξουσίας) δημιουργεί το νέο «πανεπιστήμιο» με βασικούς άξονες τον κατακερματισμό των πτυχίων και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την εισαγωγή επιχειρηματικών λογικών στην εκπαίδευση και την συρρίκνωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων.
Οι εκφραστές της Κυβέρνησης του Μνημονίου μέσα στις σχολές, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, υλοποιώντας κατά γράμμα το νέο νόμο για την παιδεία, αδρανοποιούν τους συλλόγους θέτοντας φραγμούς στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με την Διαμαντοπούλου με στόχο την εφαρμογή του νόμου στην καθημερινότητα του φοιτητή πάσο, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, μεταφορά.
Η συνέχιση των μαζικών, ενωτικών, ανατρεπτικών αγώνων είναι η μόνη λύση για την εδραίωση των νέων κοινωνικών συσχετισμών, που διαμορφώνονται, στο πολιτικό σκηνικό. Σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, η διαρκής κινητοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας αποτελεί μονόδρομο. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες!
Αναγκάστηκε να θέσει στο λαό εκβιαστικά και αποπροσανατολιστικά διλήμματα με δημοψηφίσματα, ενώ έγινε μία απόπειρα να παρουσιαστεί ως μεγαλειώδης δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού ένα «κούρεμα» που αφήνει αλώβητα τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, τα ομόλογα της Ε.Κ.Τ, εκθέτει τα ασφαλιστικά ταμεία και εγκαθιδρύει μία μόνιμη εποπτεία της Τρόικα στην Ελλάδα με στόχο βέβαια την καλύτερη εφαρμογή της λιτότητας. Το εθνικό τους συμφέρον όμως δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Αφού λοιπόν η χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία ολοκληρώνει το έργο της και καταρρέει υπό το βάρος της μηδενικής κοινωνικής νομιμοποίησης και των μαζικών λαϊκών αντιδράσεων, μένει η τελευταία ‘’χρυσή’’ εφεδρεία: Η εθνική ενότητα. Η αστική δημοκρατία ετοιμάζει κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ όσων πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), των πιο συντηρητικών κομματιών του πολιτικού φάσματος (το ακροδεξιό Λα.Ο.Σ), της Δημοκρατικής Συμμαχίας και ενός παραπαίοντος ΠαΣοΚ.
Η νέα Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ούτε αγαθές προθέσεις έχει, ούτε το "κοινό" καλό προωθεί. Συνεχίζουν το έργο της Μνημονιακής Κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Τρόικας, στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια στα χαμηλότερα στρώματα και περικοπής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συγκροτείται με αυτό τον τρόπο ένα ιδιότυπο κράτος έκτακτης ανάγκης, με σκοπό την επιβίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και κατ επέκταση στην Ευρώπη. Όποια διέξοδο κι αν αναζητήσουν, εμείς τους θυμίζουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες αυτές πολιτικές δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στο λαό. Όπως καμία νομιμοποίηση δεν έχει και η σύνθεση της νέας, όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης!
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
Η πολιτική συγκυρία που διανύουμε πραγματικά μας προκαλεί να κάνουμε συνειρμούς για το τότε σε σχέση με το τώρα. Το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών όπως εκφράστηκε και υλοποιήθηκε το 1967 βρίσκει κοινά στοιχεία με το κράτος έκτακτης ανάγκης που διαμορφώνεται σταδιακά στη χώρα από μία Κυβέρνηση χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, απαρτιζόμενη από τραπεζίτες, δικαστές και τεχνοκράτες αλλά και πάλαι ποτέ αρχιτραμπούκους της ακροδεξιάς.
Τη στιγμή λοιπόν που τα μεταπολιτευτικό σκηνικό κλονίζεται τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Στην Ελλάδα της ανεργίας του 20%, των αντιλαϊκών χαρατσιών, των φορολογικών επιδρομών, της μετατροπής του πανεπιστημίου σε νέο χώρο κερδοφορίας του κεφαλαίου καθώς και της καταστολής και της ποινικοποίησης φρονημάτων… Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία την οποία καλούμαστε να γράψουμε μέσα από αγώνες για:
-τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας” μάς στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.
-ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.
-την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ!
…της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, ενώ ταυτόχρονα έχει δώσει 108 δις για τη «διάσωση» των τραπεζών από το 2008 είναι η ίδια πολιτική στην οποία εντάσσεται και ο νόμος Διαμαντοπούλου που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τις αρχές της αγοράς, ανέτρεψε τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, ως δημοκρατικού, ελεύθερου και ανοικτού κοινωνικού χώρου που μπορεί να αρθρώνει αντιπαραθετικό πολιτικό λόγο και να στηρίζει τους αγώνες των υποτελών.
Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ‘’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που παραδοσιακά συγκροτούν το αστικό μπλοκ εξουσίας) δημιουργεί το νέο «πανεπιστήμιο» με βασικούς άξονες τον κατακερματισμό των πτυχίων και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την εισαγωγή επιχειρηματικών λογικών στην εκπαίδευση και την συρρίκνωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων.
Οι εκφραστές της Κυβέρνησης του Μνημονίου μέσα στις σχολές, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, υλοποιώντας κατά γράμμα το νέο νόμο για την παιδεία, αδρανοποιούν τους συλλόγους θέτοντας φραγμούς στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με την Διαμαντοπούλου με στόχο την εφαρμογή του νόμου στην καθημερινότητα του φοιτητή πάσο, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, μεταφορά.
Η συνέχιση των μαζικών, ενωτικών, ανατρεπτικών αγώνων είναι η μόνη λύση για την εδραίωση των νέων κοινωνικών συσχετισμών, που διαμορφώνονται, στο πολιτικό σκηνικό. Σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, η διαρκής κινητοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας αποτελεί μονόδρομο. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες!
Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Σ’ ένα κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς…
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αναδεικνύουν την κρισιμότητα της συγκυρίας στην οποία βρισκόμαστε. Την ώρα που η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρίσκεται υπό κατάρρευση κάτω από την πίεση των μαζών, όπως εκφράστηκε το τελευταίο διάστημα, εξακολουθεί να εφαρμόζει τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα της με σκοπό να ισοπεδώσει ό, τι δεν πρόλαβε να γκρεμίσει τα δυο προηγούμενα χρόνια. Μετά από το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο ,τα χαράτσια ,έρχεται τώρα να περάσει με τον πιο σκληρό τρόπο το ενιαίο μισθολόγιο, την εργασιακή εφεδρεία ,νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέες φορολογικές επιβαρύνσεις μέσω των λογαριασμών της Δ.ΕΗ. Η κυβέρνηση έντρομη προσπαθεί μέσα από νέες συμμαχίες με το αστικό μπλοκ, και θέτοντας εκβιαστικά διλλήματα να ισχυροποιηθεί και να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο ζωής. Με αυτό τον τρόπο θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τις ξεκάθαρα ταξικές πολιτικές σε απόλυτη συμπόρευση με τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, υπογράφοντας νέα μνημόνια, χτυπώντας ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της νεολαίας.
Μέσα από τη συνολική επίθεση δεν θα μπορούσε να λείπει κι ο χώρος της εκπαίδευσης με πολιτικές πρακτικές που έχουν σαν σκοπό να βυθίσουν σχολεία και πανεπιστήμια σε εκπαιδευτικό μεσαίωνα. Στόχος τους μια εκπαίδευση με ταξικούς φραγμούς. Η πολιτική αυτή εκφράζεται στα σχολεία με περικοπές στα βιβλία , με την επέκταση της εργασιακής εφεδρείας στον χώρο των εκπαιδευτικών και εγκυκλίους που φέρουν πνεύμα χούντας στο κομμάτι της ελευθερίας του λόγου. Κι ακόμα σφοδρότερη είναι η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νόμος-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου ,που ψηφίστηκε από ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ. – ΛΑ.Ο.Σ- ΔΗ.ΣΥ , ουσιαστικά καταστρέφει το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο ,με τη μετατροπή των πτυχίων σε πιστοποιητικά σπουδών ,με την εξάλειψη της φοιτητικής μέριμνας ,με την κατάργηση του ασύλου και την υποθήκευση του εργασιακού μας μέλλοντος.
Όταν βλέπουμε το μέλλον μας να διαμορφώνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες ,δεν μπορούμε να αφήνουμε τον δικομματισμό ,θεωρώντας τσιφλίκι του τη σχολή να μπαίνει σε προεκλογικές μάχες θέλοντας να ενισχύσει τις πελατειακές του σχέσεις. Απέναντι στη λογική τους που θέλει το ακαδημαϊκό σύμπαν να κινείται γύρω από τις εκλογές πρωτοετών, εμείς απαντάμε προτάσσοντας τις γενικές συνελεύσεις ως ανώτατο συλλογικό αποφασιστικό όργανο του συλλόγου και ως διαδικασία πολιτικοποίησης των φοιτητών, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αυτά ακριβώς τα συλλογικά όργανα και οι δημοκρατικές διαδικασίες τίθενται αυτή τη στιγμή υπό σοβαρή αμφισβήτηση από το νόμο Διαμαντοπούλου. Γι αυτό καλούμε το σύλλογο να αποστασιοποιηθεί από τα αποπροσανατολιστικά τεχνάσματα που επιστρατεύουν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ με την αποδοκιμασία του στοχευμένου αυτού θεσμού και την στήριξη των πολιτικών συλλογικών διαδικασιών, που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα πανεπιστήμια και η κοινωνία συνολικά.
Γιατί για εμάς η πολιτική στην συγκεκριμένη συγκυρία δεν γίνεται μέσα από κλειστές επιτροπές στελεχών και με λογικές ανάθεσης, αλλά φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους μέσα από συλλογικές διαδικασίες και δράσεις.
Παρά την μελανή και ζοφερή πραγματικότητα που μας επιβάλλουν ,η ελπίδα καθημερινά αναγεννιέται μέσα από κινήματα και διαδικασίες που πυροδοτούνται τόσο στο χώρο της εργασίας όσο και της εκπαίδευσης .Τρανταχτά παραδείγματα είναι η ανάπτυξη των κινημάτων ‘Δεν πληρώνω’, η μεγαλειώδης απεργία των 19-20 Οκτώβρη, που συντάραξε την κυβέρνηση και το σύνολο του αστισμού και η 28η Οκτωβρίου, μέρα που πρωταγωνίστησε η ίδια η κοινωνία διατρανώνοντας ‘όχι’ της ενάντια στις πολιτικές τους. Με αυτά συμπορευόμαστε και ακολουθούμε το δρόμο της ανατροπής των πολιτικών της κυβέρνησης ,Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Η μέρα έχει έρθει, ας την αδράξουμε όλοι μαζί!
Καλούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας στο Γερμανό
Πέμπτη 10/11 ώρα 18.00μμ στην πλατεία Κομοτηνής
ΑΡ.Α.Σ
Μέσα από τη συνολική επίθεση δεν θα μπορούσε να λείπει κι ο χώρος της εκπαίδευσης με πολιτικές πρακτικές που έχουν σαν σκοπό να βυθίσουν σχολεία και πανεπιστήμια σε εκπαιδευτικό μεσαίωνα. Στόχος τους μια εκπαίδευση με ταξικούς φραγμούς. Η πολιτική αυτή εκφράζεται στα σχολεία με περικοπές στα βιβλία , με την επέκταση της εργασιακής εφεδρείας στον χώρο των εκπαιδευτικών και εγκυκλίους που φέρουν πνεύμα χούντας στο κομμάτι της ελευθερίας του λόγου. Κι ακόμα σφοδρότερη είναι η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νόμος-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου ,που ψηφίστηκε από ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ. – ΛΑ.Ο.Σ- ΔΗ.ΣΥ , ουσιαστικά καταστρέφει το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο ,με τη μετατροπή των πτυχίων σε πιστοποιητικά σπουδών ,με την εξάλειψη της φοιτητικής μέριμνας ,με την κατάργηση του ασύλου και την υποθήκευση του εργασιακού μας μέλλοντος.
Όταν βλέπουμε το μέλλον μας να διαμορφώνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες ,δεν μπορούμε να αφήνουμε τον δικομματισμό ,θεωρώντας τσιφλίκι του τη σχολή να μπαίνει σε προεκλογικές μάχες θέλοντας να ενισχύσει τις πελατειακές του σχέσεις. Απέναντι στη λογική τους που θέλει το ακαδημαϊκό σύμπαν να κινείται γύρω από τις εκλογές πρωτοετών, εμείς απαντάμε προτάσσοντας τις γενικές συνελεύσεις ως ανώτατο συλλογικό αποφασιστικό όργανο του συλλόγου και ως διαδικασία πολιτικοποίησης των φοιτητών, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αυτά ακριβώς τα συλλογικά όργανα και οι δημοκρατικές διαδικασίες τίθενται αυτή τη στιγμή υπό σοβαρή αμφισβήτηση από το νόμο Διαμαντοπούλου. Γι αυτό καλούμε το σύλλογο να αποστασιοποιηθεί από τα αποπροσανατολιστικά τεχνάσματα που επιστρατεύουν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ με την αποδοκιμασία του στοχευμένου αυτού θεσμού και την στήριξη των πολιτικών συλλογικών διαδικασιών, που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα πανεπιστήμια και η κοινωνία συνολικά.
Γιατί για εμάς η πολιτική στην συγκεκριμένη συγκυρία δεν γίνεται μέσα από κλειστές επιτροπές στελεχών και με λογικές ανάθεσης, αλλά φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους μέσα από συλλογικές διαδικασίες και δράσεις.
Παρά την μελανή και ζοφερή πραγματικότητα που μας επιβάλλουν ,η ελπίδα καθημερινά αναγεννιέται μέσα από κινήματα και διαδικασίες που πυροδοτούνται τόσο στο χώρο της εργασίας όσο και της εκπαίδευσης .Τρανταχτά παραδείγματα είναι η ανάπτυξη των κινημάτων ‘Δεν πληρώνω’, η μεγαλειώδης απεργία των 19-20 Οκτώβρη, που συντάραξε την κυβέρνηση και το σύνολο του αστισμού και η 28η Οκτωβρίου, μέρα που πρωταγωνίστησε η ίδια η κοινωνία διατρανώνοντας ‘όχι’ της ενάντια στις πολιτικές τους. Με αυτά συμπορευόμαστε και ακολουθούμε το δρόμο της ανατροπής των πολιτικών της κυβέρνησης ,Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Η μέρα έχει έρθει, ας την αδράξουμε όλοι μαζί!
Καλούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας στο Γερμανό
Πέμπτη 10/11 ώρα 18.00μμ στην πλατεία Κομοτηνής
ΑΡ.Α.Σ
«Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είμαστε χαμένοι» -Μ.Μπρέχτ-
Η Γενική Συνέλευση του συλλόγου είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων, είναι το όργανο το οποίο επιτρέπει στον καθένα και την καθεμία να τοποθετηθεί πάνω σε ζητήματα που αφορούν το πανεπιστήμιο και την κοινωνία, δηλαδή την ίδια του τη ζωή. Είναι ο πυρήνας συσπείρωσης του εκάστοτε συλλόγου, πόσο δε μάλλον μέσα σε μια συγκυρία, που το ΠΑΣΟΚ περνάει καθημερινά όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία υποθηκεύουν το μέλλον μας και καταδικάζουν τις ζωές ολόκληρων γενιών. Την τελευταία διετία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει την πλήρη αποδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας και την οικοδόμηση της με βάση τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο επέβαλλαν τη σκληρή λιτότητα και τους όρους της αγοράς, μετακυλώντας το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Νέα φορολογικά χαράτσια, εργασιακή εφεδρεία, χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνθέτουν το πάζλ της στοχευμένης επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της.
Τα παραπάνω μέτρα εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιο λεηλασίας των μισθών, κατάργησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών.
Την επίθεση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει ο νόμος Διαμαντοπούλου, που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, την ώρα, που οι σχολές ήταν κλειστές, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων από πλευράς φοιτητών. Ψήφισαν ένα νόμο ο οποίος πάει να διαλύσει κάθε έννοια δημοσίου πανεπιστημίου και να δημιουργήσει τους νέους, αναλώσιμους, φτηνούς και ανασφάλιστους εργαζομένους, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της αγοράς.
Γιατί πολύ απλά, κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από τη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ, η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι το τελευταίο εμπόδιο απέναντι στην επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που σχεδιάζουν. Δίδακτρα θα επιβάλλονται σε φοιτητές που υπερβαίνουν συγκεκριμένο όριο φοίτησης, και φυσικά ούτε λόγος για δωρεάν διανομή συγγραμμάτων! Και επειδή αγορές και δημοκρατία δεν πάνε ποτέ μαζί, ο Νόμος Διαμαντοπούλου αφαιρεί από τους φοιτητές κάθε δυνατότητα συνδιαμόρφωσης και παρέμβασης σε ζητήματα που αφορούν το Πανεπιστήμιο, δίνοντας από την άλλη αυξημένες αρμοδιότητες σε εξωπανεπιστημιακούς και ανθρώπους των επιχειρήσεων. Όσο για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, δεν ήταν τίποτα που δεν περιμέναμε. Αντίθετα, σε μια εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις οξύνονται και τα Σώματα Ασφαλείας ενισχύονται με περισσότερες από 4000 προσλήψεις, το άσυλο δεν μπορεί παρά να αποτελεί το μεγαλύτερο εχθρό του συστήματος.
Ήδη από τον Αύγουστο οι φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά ακολούθησαν το δρόμο και των κινητοποιήσεων. Συναντήθηκαν με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας με εργαζόμενους και ανέργους στις 19 και 20 του Οκτώβρη και έδωσαν την πιο δυναμική τους απάντηση απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής αυτής και των συμμάχων της. ανάχωμα σε όλη αυτή την προσπάθεια πυροδότησης κινηματικών διαδικασιών από πλευράς φοιτητικού κινήματος βρήκαμε απέναντι μας τις παρατάξεις του δικομματισμού.
Όπως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη Βουλή τα βρίσκουνε για να περάσουνε τα πιο σκληρά ταξικά μέτρα, έτσι και ΔΑΠ και ΠΑΣΠ τα βρίσκουνε στη σχολή για να οργανώσουν το μπλοκ της αντικατάληψης, για να καλλιεργήσουν και να διασφαλίσουν τη συναίνεση ή τη σιωπή απέναντι σε αυτά ακριβώς τα μέτρα, για να στηρίξουν ακριβώς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τους συμμάχους της και την προσπάθειά τους να κάνουν την κρίση ευκαιρία για να καταργήσουν ό,τι δικαίωμα και κεκτημένο μας απέμεινε ακόμα και στα χαρτιά.
Στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Δευτέρα 24/10 για άλλη μια φορά είδαμε τις παρατάξεις του δικομματισμού, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, να προσπαθούν να αποπολιτικοποιήσουν την συζήτηση και να υποβαθμίσουν την δημοκρατικότερη διαδικασία του συλλόγου με μοναδικό σκοπό να δείξουν την «πραμάτεια» τους μπροστά στους πρωτοετείς φοιτητές, να διαφημίσουν στην ουσία το μαγαζάκι του ο καθένας. Φάνηκε και από αυτή τη συνέλευση, ότι οι παρατάξεις του δικομματισμού είναι το μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ μέσα στα πανεπιστήμια, καθώς τη στιγμή που ολόκληρη η κοινωνία πλήττεται και βράζει από οργή, με μια κυβέρνηση που έχει ψηφίσει μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο και έρχεται τώρα και ψηφίζει και αυτό το νόμο-έκτρωμα, οι παρατάξεις του δικομματισμού δε βγάζουν λέξη. Μιλώντας μονάχα για χαμένα συγγράμματα χωρίς να συγχέουν τα ζητήματα αυτά με την συνολικότερη πολιτική της κυβέρνησης και το νόμο-Διαμαντοπούλου.
Όμως, τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βράζει, τη στιγμή που το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο καταργείται με το νέο νόμο, τη στιγμή που θα πληρώνουμε τα συγγράμματα, τη σίτιση, τη στέγαση και την μεταφορά, τη στιγμή που τα χαράτσια διαδέχονται το ένα το άλλο, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δεν μπορούν να μένουν απλοί θεατές. Τώρα που ολόκληρη η κοινωνία οργανώνει τις αντιστάσεις της, οι πελατειακές λογικές του δικομματισμού ήρθε η ώρα να πεταχτούν έξω από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Τώρα που το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά συνδεόμενο με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται, παλεύοντας για ανατροπή αυτού του νόμου και την ανατροπή της κυβέρνησης έδωσε την πιο δυναμική του απάντηση στην 48ωρη απεργία, την πιο δυναμική απάντηση σε μια κυβέρνηση που μας κλέβει το μέλλον, εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε καμία ΔΑΠ και καμία ΠΑΣΠ να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς!
Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε τις Γενικές Συνελεύσεις αναγκαίες μέσα σε μια συγκυρία, που μας τα παίρνουν όλα και υποθηκεύουν το μέλλον μας σε παιδεία και εργασία, γιατί είναι απαραίτητο οι φοιτητές να έχουν λόγο και δύναμη. Οφείλουμε να ενωθούμε με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που είναι αυτή τη στιγμή στο δρόμο. Ολόκληρη η κοινωνία έχει αναδείξει λέξεις, όπως η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και άρα οφείλουμε να μπούμε εμπόδιο σε λογικές
αποσιώπησης κάθε αντίδρασης. Με ορίζοντα την 17η Νοεμβρίου και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ακολουθούν το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ηχεί πιο επίκαιρο από ποτέ!
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!
«Η νύχτα θα περάσει
Μπορεί να φτύσουν τα νερά
Μπορεί να τουφεκίσουν τα σπουργίτια
Μπορεί να κάψουν τους στίχους
Μπορεί να κομματιάσουν το τραγούδι
Αλλά αυτή η νύχτα θα περάσει
Και θα βοηθήσουμε εμείς σε αυτό!»
Τα παραπάνω μέτρα εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιο λεηλασίας των μισθών, κατάργησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών.
Την επίθεση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει ο νόμος Διαμαντοπούλου, που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, την ώρα, που οι σχολές ήταν κλειστές, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων από πλευράς φοιτητών. Ψήφισαν ένα νόμο ο οποίος πάει να διαλύσει κάθε έννοια δημοσίου πανεπιστημίου και να δημιουργήσει τους νέους, αναλώσιμους, φτηνούς και ανασφάλιστους εργαζομένους, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της αγοράς.
Γιατί πολύ απλά, κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από τη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ, η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι το τελευταίο εμπόδιο απέναντι στην επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που σχεδιάζουν. Δίδακτρα θα επιβάλλονται σε φοιτητές που υπερβαίνουν συγκεκριμένο όριο φοίτησης, και φυσικά ούτε λόγος για δωρεάν διανομή συγγραμμάτων! Και επειδή αγορές και δημοκρατία δεν πάνε ποτέ μαζί, ο Νόμος Διαμαντοπούλου αφαιρεί από τους φοιτητές κάθε δυνατότητα συνδιαμόρφωσης και παρέμβασης σε ζητήματα που αφορούν το Πανεπιστήμιο, δίνοντας από την άλλη αυξημένες αρμοδιότητες σε εξωπανεπιστημιακούς και ανθρώπους των επιχειρήσεων. Όσο για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, δεν ήταν τίποτα που δεν περιμέναμε. Αντίθετα, σε μια εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις οξύνονται και τα Σώματα Ασφαλείας ενισχύονται με περισσότερες από 4000 προσλήψεις, το άσυλο δεν μπορεί παρά να αποτελεί το μεγαλύτερο εχθρό του συστήματος.
Ήδη από τον Αύγουστο οι φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά ακολούθησαν το δρόμο και των κινητοποιήσεων. Συναντήθηκαν με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας με εργαζόμενους και ανέργους στις 19 και 20 του Οκτώβρη και έδωσαν την πιο δυναμική τους απάντηση απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής αυτής και των συμμάχων της. ανάχωμα σε όλη αυτή την προσπάθεια πυροδότησης κινηματικών διαδικασιών από πλευράς φοιτητικού κινήματος βρήκαμε απέναντι μας τις παρατάξεις του δικομματισμού.
Όπως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη Βουλή τα βρίσκουνε για να περάσουνε τα πιο σκληρά ταξικά μέτρα, έτσι και ΔΑΠ και ΠΑΣΠ τα βρίσκουνε στη σχολή για να οργανώσουν το μπλοκ της αντικατάληψης, για να καλλιεργήσουν και να διασφαλίσουν τη συναίνεση ή τη σιωπή απέναντι σε αυτά ακριβώς τα μέτρα, για να στηρίξουν ακριβώς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τους συμμάχους της και την προσπάθειά τους να κάνουν την κρίση ευκαιρία για να καταργήσουν ό,τι δικαίωμα και κεκτημένο μας απέμεινε ακόμα και στα χαρτιά.
Στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Δευτέρα 24/10 για άλλη μια φορά είδαμε τις παρατάξεις του δικομματισμού, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, να προσπαθούν να αποπολιτικοποιήσουν την συζήτηση και να υποβαθμίσουν την δημοκρατικότερη διαδικασία του συλλόγου με μοναδικό σκοπό να δείξουν την «πραμάτεια» τους μπροστά στους πρωτοετείς φοιτητές, να διαφημίσουν στην ουσία το μαγαζάκι του ο καθένας. Φάνηκε και από αυτή τη συνέλευση, ότι οι παρατάξεις του δικομματισμού είναι το μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ μέσα στα πανεπιστήμια, καθώς τη στιγμή που ολόκληρη η κοινωνία πλήττεται και βράζει από οργή, με μια κυβέρνηση που έχει ψηφίσει μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο και έρχεται τώρα και ψηφίζει και αυτό το νόμο-έκτρωμα, οι παρατάξεις του δικομματισμού δε βγάζουν λέξη. Μιλώντας μονάχα για χαμένα συγγράμματα χωρίς να συγχέουν τα ζητήματα αυτά με την συνολικότερη πολιτική της κυβέρνησης και το νόμο-Διαμαντοπούλου.
Όμως, τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βράζει, τη στιγμή που το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο καταργείται με το νέο νόμο, τη στιγμή που θα πληρώνουμε τα συγγράμματα, τη σίτιση, τη στέγαση και την μεταφορά, τη στιγμή που τα χαράτσια διαδέχονται το ένα το άλλο, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δεν μπορούν να μένουν απλοί θεατές. Τώρα που ολόκληρη η κοινωνία οργανώνει τις αντιστάσεις της, οι πελατειακές λογικές του δικομματισμού ήρθε η ώρα να πεταχτούν έξω από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Τώρα που το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά συνδεόμενο με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται, παλεύοντας για ανατροπή αυτού του νόμου και την ανατροπή της κυβέρνησης έδωσε την πιο δυναμική του απάντηση στην 48ωρη απεργία, την πιο δυναμική απάντηση σε μια κυβέρνηση που μας κλέβει το μέλλον, εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε καμία ΔΑΠ και καμία ΠΑΣΠ να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς!
Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε τις Γενικές Συνελεύσεις αναγκαίες μέσα σε μια συγκυρία, που μας τα παίρνουν όλα και υποθηκεύουν το μέλλον μας σε παιδεία και εργασία, γιατί είναι απαραίτητο οι φοιτητές να έχουν λόγο και δύναμη. Οφείλουμε να ενωθούμε με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που είναι αυτή τη στιγμή στο δρόμο. Ολόκληρη η κοινωνία έχει αναδείξει λέξεις, όπως η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και άρα οφείλουμε να μπούμε εμπόδιο σε λογικές
αποσιώπησης κάθε αντίδρασης. Με ορίζοντα την 17η Νοεμβρίου και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ακολουθούν το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ηχεί πιο επίκαιρο από ποτέ!
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!
«Η νύχτα θα περάσει
Μπορεί να φτύσουν τα νερά
Μπορεί να τουφεκίσουν τα σπουργίτια
Μπορεί να κάψουν τους στίχους
Μπορεί να κομματιάσουν το τραγούδι
Αλλά αυτή η νύχτα θα περάσει
Και θα βοηθήσουμε εμείς σε αυτό!»
Εικόνες από το μέλλον
Από τη συνέντευξη τύπου του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστελόριζο, όταν ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν περάσει δύο χρόνια στοχευόμενης διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας. Δύο χρόνια όπου έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια από την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας, να μεταφερθεί το κόστος της κρίσης στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.
Χρησιμοποιώντας την κρίση των δημόσιων οικονομικών και με μοχλό πίεσης το χρέος η κυβέρνηση του Πασόκ, υλοποιώντας τις πολιτικές κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ, προχώρησε στην ψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ακολουθώντας με συνέπεια τη νεοφιλελεύθερη συνταγή ‘’λιτότητα – ύφεση - πειθαρχία’’. Οι έννοιες πρόοδος, εθνικό συμφέρον, ελληνική ιδιαιτερότητα, ευρωπαϊκή προοπτική χρησιμοποιήθηκαν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ως αρωγοί της σκληρής αυτής ταξικής επίθεσης. Την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι διατράνωναν την αντίθεσή τους στην πολιτική της κυβέρνησης, αναπτύσσοντας παράλληλα τις δικές τους δομές άμεσης δημοκρατίας μέσα από τις οποίες αναδείκνυαν τα αιτήματά τους.
Παράλληλα εκβιασμοί από την πλευρά των δανειστών, απειλές για άρνηση εκταμίευσης της επόμενης δόσης παρουσιάζονταν ως οι ανάγκες που δικαιολογούσαν την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού από μία κυβέρνηση δίχως καμία κοινωνική νομιμοποίηση.
Αποκορύφωμα αυτού του γενικευμένου ταξικού πολέμου ήταν η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δραματική μείωση του κατώτατου μισθού, εξωραϊσμένες απολύσεις και εφεδρεία σε συνδυασμό με νέα φορολογικά μέτρα και περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου.
Απέναντι στο νέο εκβιασμό οι εργαζόμενοι απάντησαν με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, με μαζική συμμετοχή στη 48ωρη απεργία 19 και 20 Οκτώβρη, αλλά και με δυναμικές διαμαρτυρίες στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Οι αγώνες αυτοί έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός καταδικάζει με τον πιο σαφή τρόπο τη συνολική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και απαιτεί την άμεση ήττα του εκφραστή της στην κοινωνία: Της κυβέρνησης του Πασόκ.
Την ίδια στιγμή οι σύμμαχοί της παρουσίαζαν τη λύση του ‘’κουρέματος’’ ως ευλογία και ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του. Αποκρύπτεται όμως ότι από το κούρεμα αποτελεί ένα τεχνικό μέτρο που δεν επιλύει τις αιτίες γέννησης των καπιταλιστικών κρίσεων. Από αυτό εξαιρούνται τα ομόλογα που βρίσκονται στην κατοχή της Ε.Κ.Τ. και τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα πληγούν ανεπανόρθωτα.
Η ενεργοποίηση όμως του λαϊκού παράγοντα οδηγεί την κυβέρνηση σε κατάρρευση. Οι αντιφάσεις ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για μία τυπική διαδοχή στην εξουσία, για μια θεσμική αλλαγή, αλλά για μια οργανική κρίση, για ένα πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε όταν η κοινωνία φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι εκείνη και όχι οι αγορές, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι ή το κεφάλαιο μπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση δεν παραιτείται. Καταρρέει, υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων. Η κυβέρνηση δεν ‘’αποχωρεί’ εξαιτίας της έλλειψης κοινοβουλευτικής στήριξης από το μέλη της. Διαλύεται από την πλήρη απονομιμοποίηση της στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Το αποπροσανατολιστικό και εκβιαστικό δημοψήφισμα που προσπάθησε να προκηρύξει ήταν το κύκνειο άσμα μιας χρεοκοπημένης και αναποτελεσματικής λογικής εξόδου από την κρίση.
Το αστικό μπλοκ χρησιμοποιεί ήδη τις εφεδρείες του. Σχήματα εθνικής σωτηρίας, κυβερνήσεις συνεργασίας με όσους πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), με τα πιο συντηρητικά κομμάτια του πολιτικού φάσματος (το επικίνδυνο Λάος) και με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Τις επόμενες μέρες το ιδεολόγημα του εθνικού συμφέροντος θα επιστρατευτεί και πάλι για να στηρίξει την εκταμίευση της έκτης δόσης και τα νέα μέτρα που θα τη συνοδεύουν. Η ‘’σωτηρία του τόπου’’ και το ‘’καλό της πατρίδας’’ θα αντηχήσουν ξανά από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε.
Τους προειδοποιούμε: Το εθνικό τους συμφέρον δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η παρουσία όλων μας στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών.
Χρησιμοποιώντας την κρίση των δημόσιων οικονομικών και με μοχλό πίεσης το χρέος η κυβέρνηση του Πασόκ, υλοποιώντας τις πολιτικές κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ, προχώρησε στην ψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ακολουθώντας με συνέπεια τη νεοφιλελεύθερη συνταγή ‘’λιτότητα – ύφεση - πειθαρχία’’. Οι έννοιες πρόοδος, εθνικό συμφέρον, ελληνική ιδιαιτερότητα, ευρωπαϊκή προοπτική χρησιμοποιήθηκαν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ως αρωγοί της σκληρής αυτής ταξικής επίθεσης. Την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι διατράνωναν την αντίθεσή τους στην πολιτική της κυβέρνησης, αναπτύσσοντας παράλληλα τις δικές τους δομές άμεσης δημοκρατίας μέσα από τις οποίες αναδείκνυαν τα αιτήματά τους.
Παράλληλα εκβιασμοί από την πλευρά των δανειστών, απειλές για άρνηση εκταμίευσης της επόμενης δόσης παρουσιάζονταν ως οι ανάγκες που δικαιολογούσαν την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού από μία κυβέρνηση δίχως καμία κοινωνική νομιμοποίηση.
Αποκορύφωμα αυτού του γενικευμένου ταξικού πολέμου ήταν η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δραματική μείωση του κατώτατου μισθού, εξωραϊσμένες απολύσεις και εφεδρεία σε συνδυασμό με νέα φορολογικά μέτρα και περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου.
Απέναντι στο νέο εκβιασμό οι εργαζόμενοι απάντησαν με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, με μαζική συμμετοχή στη 48ωρη απεργία 19 και 20 Οκτώβρη, αλλά και με δυναμικές διαμαρτυρίες στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Οι αγώνες αυτοί έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός καταδικάζει με τον πιο σαφή τρόπο τη συνολική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και απαιτεί την άμεση ήττα του εκφραστή της στην κοινωνία: Της κυβέρνησης του Πασόκ.
Την ίδια στιγμή οι σύμμαχοί της παρουσίαζαν τη λύση του ‘’κουρέματος’’ ως ευλογία και ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του. Αποκρύπτεται όμως ότι από το κούρεμα αποτελεί ένα τεχνικό μέτρο που δεν επιλύει τις αιτίες γέννησης των καπιταλιστικών κρίσεων. Από αυτό εξαιρούνται τα ομόλογα που βρίσκονται στην κατοχή της Ε.Κ.Τ. και τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα πληγούν ανεπανόρθωτα.
Η ενεργοποίηση όμως του λαϊκού παράγοντα οδηγεί την κυβέρνηση σε κατάρρευση. Οι αντιφάσεις ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για μία τυπική διαδοχή στην εξουσία, για μια θεσμική αλλαγή, αλλά για μια οργανική κρίση, για ένα πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε όταν η κοινωνία φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι εκείνη και όχι οι αγορές, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι ή το κεφάλαιο μπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση δεν παραιτείται. Καταρρέει, υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων. Η κυβέρνηση δεν ‘’αποχωρεί’ εξαιτίας της έλλειψης κοινοβουλευτικής στήριξης από το μέλη της. Διαλύεται από την πλήρη απονομιμοποίηση της στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Το αποπροσανατολιστικό και εκβιαστικό δημοψήφισμα που προσπάθησε να προκηρύξει ήταν το κύκνειο άσμα μιας χρεοκοπημένης και αναποτελεσματικής λογικής εξόδου από την κρίση.
Το αστικό μπλοκ χρησιμοποιεί ήδη τις εφεδρείες του. Σχήματα εθνικής σωτηρίας, κυβερνήσεις συνεργασίας με όσους πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), με τα πιο συντηρητικά κομμάτια του πολιτικού φάσματος (το επικίνδυνο Λάος) και με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Τις επόμενες μέρες το ιδεολόγημα του εθνικού συμφέροντος θα επιστρατευτεί και πάλι για να στηρίξει την εκταμίευση της έκτης δόσης και τα νέα μέτρα που θα τη συνοδεύουν. Η ‘’σωτηρία του τόπου’’ και το ‘’καλό της πατρίδας’’ θα αντηχήσουν ξανά από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε.
Τους προειδοποιούμε: Το εθνικό τους συμφέρον δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η παρουσία όλων μας στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)