ΣΧΗΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Σ.Φ. ΝΟΜΙΚΗΣ

Μαθητές Ηλιούπολης: "Πώς έχασα ένα φίλο και κέρδισα ένα φασίστα"

Την εισβολή των φασιστών στην καθημερινότητά μας καταγγέλλουν μαθητές στην Ηλιούπολη. Ένα κείμενο που αξίζει να διαβάσετε

Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι έδωσαν στη δημοσιότητα έφηβοι που μετέχουν στο Αντιφαστιστικό Μέτωπο Μαθητών Ηλιούπολης.

Οι μαθητές καταγγέλλουν τη δράση των φασιστών στην Ελλάδα και τη στάση που κρατάνε απέναντι στους μετανάστες, στοχοποιώντας μόνο όσους είναι φτωχοί, κατατρεγμένοι και ανυπεράσπιστοι.

Περιγράφουν ακόμα πώς οι φασίστες μπολιάζουν με βία την καθημερινότητά μας και πώς η σιωπή μας ισούται με συνενοχή στην αθλιότητα και στο σκοτάδι.

"Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ’αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.

Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.

Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.

Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.

Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα ”χώνει”, η μάνα της είναι αριστερή.

Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε). Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.

Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.

Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

Για την αντιφασιστική δράση: το κράτος, το μεταναστευτικό και ο «δρόμος»

Θα κινηθώ σε τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι η παρέμβασή μας, όσον αφορά το κράτος. Ο δεύτερος είναι πώς εμπλέκεται το μεταναστευτικό με τον φασισμό και ο τρίτος είναι η στάση μας στον δρόμο και μια αντιφασιστική πολιτική καμπάνια.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα. Νομίζω ότι, σε αυτή τη φάση, με τους δεδομένους συσχετισμούς και τις αγκυρώσεις των φασιστών στον κοινωνικό ιστό, η στρατηγική μας απέναντι στο κράτος πρέπει να είναι η πίεση για την άρση της ασυλίας των φασιστών. Δεν πρέπει να είναι μια στρατηγική –την οποία δεν την απορρίπτω συνολικά, αλλά δεν την προτείνω σήμερα– συρρίκνωσης της αστικής νομιμότητας για τους φασίστες, δηλαδή διακρίσεων σε βάρος τους, στη λογική «καμιά ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας». Με αυτή την έννοια, ζητάμε από το κράτος να καταστείλει τη ρατσιστική βία, όχι γενικά τον λόγο ή τα έντυπα που εκπέμπουν ρατσιστικά μηνύματα, ούτε να κλείσει τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, να τη θέσει εκτός νόμου. Αυτή είναι μια διαφορετική προσέγγιση μιας άλλης εποχής.

Προχωρώντας, θεωρώ ότι πρέπει να ξεπεράσουμε οριστικά μια προσέγγιση που ταλάνισε την Αριστερά και το κίνημα τα προηγούμενα χρόνια και φάνηκε πολύ και στις προηγούμενες δύο εκλογές: να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, στη λογική μην ενταχθούμε και εμείς στα άκρα ή να μην τους δώσουμε δημοσιότητα και να τους κάνουμε «μάγκες». Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κρίση και η επίθεση, η ίδια η κοινωνικοταξική πόλωση, δημιουργεί άκρα και να αναλάβουμε την ευθύνη του άκρου που μας αντιστοιχεί. Όχι με αυθαίρετο τρόπο, αλλά παίρνοντας την ευθύνη: η Αριστερά θα κερδίσει τους φτωχούς αν αποδειχθεί το αποτελεσματικότερο «άκρο», αν είναι χρήσιμη σήμερα και θα αποδεικνύει ότι μπορεί το αύριο που επαγγέλλεται να το χτίζει από σήμερα.

Με αυτή την έννοια, στην πολιτική μας απέναντι στο κράτος πρέπει να κρατάμε τον ίδιο πήχη που βάζουμε και στην κοινωνία: ότι εμείς θεωρούμε ότι ο κοινωνικός κατακερματισμός αποτελεί όρο διάλυσης της κοινωνίας, θέλουμε την κοινωνική συνοχή, είμαστε κατά των ενδοταξικών κοινωνικών διαιρέσεων, είμαστε υπέρ της αξιοπρέπειας, κατά της εξαθλίωσης, υπέρ της ελπίδας, κατά του φόβου. Με αυτό τον άξονα, την άρνηση του κοινωνικού κατακερματισμού, παλεύουμε και μια ορισμένη πολιτική απέναντι στο κράτος.

Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει ζήτημα ασφάλειας. Η ασφάλεια είναι αξία. Το να αισθάνονται οι άνθρωποι ασφαλείς, να κυκλοφορούν άνετα, είναι καλό. Το ότι όμως, με όχημα την ασφάλεια, το κράτος έκτακτης ανάγκης προσπαθεί να θωρακιστεί και να κρύψει την ανασφάλεια δικαιωμάτων που επεκτείνεται, με πρόδρομους τους μετανάστες, σε μεγάλα κομμάτια του εγχώριου πληθυσμού, είναι μια πολιτική με την οποία πρέπει να συγκρουόμαστε χωρίς δισταγμό. Το ζήτημα της ασφάλειας πρέπει να το πάρει η Αριστερά στα χέρια της, όχι ως «αντιδάνειο» από τους κυρίαρχους, αλλά κάνοντας μια δική της πρωτογενή πολιτική επεξεργασία, με κορμό την ασφάλεια δικαιωμάτων.

Κατά τη γνώμη μου, την σήμερον ημέρα, στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό, στους αρχηγούς των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση πρέπει να μπει από την πλευρά της Αριστεράς, και πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα της φασιστικής βίας, το ζήτημα της άρσης, με απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής, της ασυλίας βουλευτών που συμμετέχουν σε ρατσιστικές πράξεις. Αυτό δεν έχει να κάνει με δημοκρατικές φενάκες, είναι μια πολιτική απέναντι στο κράτος, που φτιάχνει και κοινωνικό συσχετισμό.

 Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλη μα: τη διαπλοκή αστυνομίας-φασιστών. Υπάρχουν τρία αστυνομικά τμήματα στην Αθήνα, του Αγίου Παντελεήμονα, της Ακρόπολης και της Ομόνοιας, όπου γίνεται σαδιστικό γλέντι σε βάρος μεταναστών και τοξικοεξαρτημένων: περνάς απόξω και ακούς ουρλιαχτά. Αυτό δεν μπορεί να περνάει έτσι, πρέπει να αναδειχθεί σε κεντρικό ζήτημα, να ζητήσουμε ξηλώματα. Πρέπει να κάνουμε περικυκλώσεις σε αυτά τα τμήματα, να απαιτήσουμε να μπαίνουν βουλευτές και φορείς, ανά πάσα στιγμή, και να κάνουν ελέγχους.

Θεωρώ κι εγώ ότι πρέπει να φτιαχτεί ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο. Αναγκαστικά, θα είναι πολλών ταχυτήτων. Μπορεί, δηλαδή, σε επιμέρους ζητήματα, να έχει μέσα και πρόσωπα από αυτό που λέμε «αστικός πολιτικός κόσμος». Κορμός όμως αυτού του μετώπου θα είναι η Αριστερά, ένας πολιτικός κορμός, πλατύς, καθαρός αλλά όχι σεχταριστικός. Ένα παράδειγμα: αν σε ένα δήμο μπορούμε να κάνουμε μια αντιφασιστική συναυλία, με τον δήμαρχο, που είναι δεξιός, όπως στο Περιστέρι, ή με Πασόκους που λένε «Έξω οι φασίστες» πρέπει να το κάνουμε. Στη συγκρότηση όμως του μετώπου δεν θα καλέσουμε κεντρικά τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, με την πολιτική που έχουν. Ο κορμός αυτός πρέπει να συνδέει τον κοινωνικό κατακερματισμό, τη φτώχεια, το ζήτημα της δημοκρατίας, το ζήτημα της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν σε αυτήν τη χώρα, με το ζήτημα του φασισμού.

Έχω, τέλος, τη γνώμη ότι πρέπει να αναδεικνύουμε διαρκώς ότι η Χρυσή Αυγή είναι αφενός ο λαγός του αυταρχικού κράτους (με τη δράση τους πάνε την ατζέντα πιο ακροδεξιά, και η ακροδεξιά ατζέντα τους πριμοδοτεί για να την πάνε ακόμα πιο δεξιά) και αφετέρου εξοικειώνουν την κοινωνία με τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

***

Προχωράω στο μεταναστευτικό. Προφανώς, ιδιαίτερα στην Αθήνα, η κατάσταση είναι δύσκολη. Επίσης, το μεταναστευτικό δεν αποτελεί προνομιακό πεδίο για μας, όσον αφορά την αντιπαράθεση με τους φασίστες και την κοινωνική απονομιμοποίησή τους. Έχω όμως την πεποίθηση ότι εάν η Αριστερά εγκαταλείψει ή υποχωρήσει, ακόμα περισσότερο, γιατί έχει ήδη υποχωρήσει, στο μεταναστευτικό, η κατάσταση θα χειροτερέψει πολύ. Όχι μόνο γιατί θα απελευθερωθούν, ακόμα περισσότερο, «οι κακοί», αλλά γιατί ο ήδη περιορισμένος κορμός της αντίστασης θα νιώσει πιο ευάλωτος. Η πολιτική μας στο μεταναστευτικό πιστεύω ότι θα παραμείνει για μεγάλο διάστημα, μειοψηφική, ακόμα και μέσα στους ψηφοφόρους της Αριστεράς. Ακούμε πολλούς, ακόμα και αριστερούς ή αναρχικούς, να λένε: «Φτάνει, δεν χωράνε άλλοι» ή «Και με τον πολιτισμό τι γίνεται; Δεν μπορούν να φέρνουν στο σπίτι τους και να ξεχωρίζουν τα σκουπίδια που μαζεύουν απ’ τους κάδους» — λες και μπορούν να νοικιάσουν αποθήκες! Ωστόσο, πιστεύω ότι μπορεί να αποκτήσει πλειοψηφική απεύθυνση. Πρέπει δηλαδή να αρχίσουμε να χτίζουμε, για να πω μια λέξη που χρησιμοποιούμε εμείς οι παλιοί.

Σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να κινηθούμε σε τρεις άξονες: Πρώτον, να αναδείξουμε την πολιτική του κοινωνικού κατακερματισμού, η οποία διαλύει και τους Έλληνες. Δεύτερον, να μιλήσουμε ανοιχτά για την εγκληματικότητα και την ασφάλεια, θέτοντας το εξής ζήτημα: Όταν υπάρχει αυτή η πολιτική και ολοένα και περισσότεροι μετανάστες είναι παράνομοι, είναι αναμενόμενο ότι θα επιλέξουν σαν τρόπο ζωής την παρανομία. Αυτό βέβαια δεν είναι απλό να το εξηγήσεις, λ.χ. στον Άγιο Παντελεήμονα, καταρχάς όμως πρέπει να το εξηγήσουμε στον δικό μας κόσμο. Τρίτον, να αναδεικνύουμε τις αιτίες που γεννούν τη μετανάστευση: την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τους πολέμους, την ερημοποίηση, τον ρόλο της Ελλάδας σε όλα αυτά, τον προστατευτισμό στο όνομα της ελεύθερης αγοράς σε βάρος των πιο φτωχών κ.ο.κ.

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα, που πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να το ξεκαθαρίσουμε μεταξύ μας: Ευθύνονται οι μετανάστες για την έξαρση του ρατσισμού ή η διαχείριση της μετανάστευσης και των μεταναστών από το μπλοκ εξουσίας; Για όσους, μέσα στην Αριστερά, πιστεύουν το πρώτο, διακινδυνεύω ένα παράδειγμα, τηρουμένων των αναλογιών: είναι σαν να λέμε ότι για τον επιθετικό σεξισμό και τους βιαστές φταίει η θηλυκότητα. Το ερώτημα είναι κρίσιμο, γιατί έχει συγκεκριμένα διά ταύτα: Ελεγχόμενη μετανάστευση και αποτρεπτικές πολιτικές ή δικαιώματα και ενταξιακές πολιτικές; Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όποιος κατηγορεί την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και της κοινωνικής εξίσωσης για την έξαρση του ρατσισμού πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα πώς εννοεί την ελεγχόμενη μετανάστευση, χωρίς αστυνομίες, στρατούς, Frontex, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χωρίς πολιτικό άσυλο, χωρίς κατάργηση του Δουβλίνο 2, χωρίς όλα αυτά, για ποιο πράγμα μιλάμε σε ό,τι αφορά τους εγκλωβισμένους τράνζιτ νεοπρόσφυγες; Πώς θα απεγκλωβιστούν οι 300.000 άνθρωποι που θέλουν να πάνε αλλού;

***

Έρχομαι στο τελευταίο, στον δρόμο και την πρακτική πολιτική. Προφανώς, η πανταχού παρουσία των φασιστών τρομάζει και, κυρίως, απογοητεύει. Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι μια αύξηση της παρουσίας και της παρέμβασης της Αριστεράς: κοινωνική αλληλεγγύη, ανέβασμα της αντίστασης, πρωτοβουλίες κοινωνικής συνοχής, σύνδεση του αντιμνημονιακού με το αντικαπιταλιστικό, όχι με κραυγές, αλλά σε μια προσπάθεια να χτιστεί μια πλατιά ριζοσπαστική κοινωνική αντιπολίτευση.

Ο φασισμός κάνει τους ανθρώπους φοβισμένους και ανίσχυρους, εξού και έχουν την ανάγκη να επιδεικνύουν την ισχύ τους σε κάποιους ακόμα πιο αδύναμους. Η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια δεν είναι απλώς μακρινοί απόηχοι της Γαλλικής Επανάστασης, είναι πολιτικά επίδικα για την Αριστερά την εποχή της κρίσης και της επίθεσης. Σκέφτομαι λοιπόν μεγάλα αντιφασιστικά γεγονότα: συναυλίες, διαδηλώσεις, συνέδρια. Σκέφτομαι την αναβάθμιση της παρουσίας της Αριστεράς σε ευαίσθητους χώρους, σε μαζικούς χώρους. Κοινές εκδηλώσεις με μετανάστες, στο μοτίβο συνύπαρξη-αλληλεγγύη. Έμπρακτη αλληλεγγύη. Καταγγελία και αποτροπή ενεργειών της Χρυσή Αυγή (τραμπουκισμοί, εκφοβισμός, διώξιμο ξένων κλπ) υλοποιώντας την πολιτική της «κοινωνικής αστυνόμευσης» — γιατί από κοινωνική αλληλεγγύη τρίχες κάνει, απλώς για να τα δείχνει η τηλεόραση. Έχουμε πολύ κόσμο στις γειτονιές, επαγγελματίες, δημοτικές κινήσεις· πρέπει να κινητοποιηθούν, να πιέσουν την αστυνομία, να βγάλουν επώνυμες καταγγελίες. Και φυσικά, παρεμβάσεις στους δρόμους. Πρέπει να το θυμόμαστε: όπου υπάρχει μαζική παρουσία και αντίσταση δεν εμφανίζονται οι φασίστες.

Πρέπει να κινηθούμε διπλά: και στο κεντρικό πολιτικό και στον δρόμο — στον βαθμό που μας αντιστοιχεί, βέβαια. Δεν πιστεύω, λ.χ., ότι μπορούμε να φτιάξουμε σήμερα επιτροπές που να περιπολούν στο κέντρο της Αθήνας εμποδίζοντας τους φασίστες να χτυπάν μετανάστες. Μπορούμε όμως με μαζικές αφισοκολλήσεις, διαδηλώσεις, άμεσες παρεμβάσεις να περιορίζουμε τον ζωτικό χώρο των φασιστών.

Η αυτοπεποίθηση, κατά τη γνώμη μου, ανεβαίνει με τη δράση. Τον πήχη της δράσης θα τον βάλουμε βέβαια εμείς, ανάλογα με τις συνθήκες: δικό μας είναι το κρασί, όσο θέλουμε το νερώνουμε — ας μην το κάνουμε όμως και νερό. Η δράση είναι απαραίτητη.

ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ 4076!

Την προηγούμενη χρονιά οι αγώνες των φοιτητών, των καθηγητών και των εργαζομένων ακύρωσαν στην πράξη το νόμο 4009 της Διαμαντοπούλου, ένα νόμο που στόχευε να διαλύσει ότι είχε απομείνει από τον δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Συνεχίζοντας την προσπάθεια για την οριστική διάλυση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας επανάφερε το νόμο «φορώντας» του τροποποιήσεις, που δεν αλλάζουν την ουσία των αλλαγών, μετονομάζοντάς τον σε 4076.

Και η νέα εκδοχή συμπυκνώνει την ιστορία όλων των προσπαθειών για μια ριζική αποσάθρωση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου. Μειώνει κατακόρυφα τον προυπολογισμό για την παιδεία, συρρρικνώνει το καθηγητικό και διοικητικό προσωπικό των σχολών, καταργεί τις παροχές της φοιτητκής μέριμνας και τη διανομή δωρεάν συγγραμμάτων, ρευστοποιεί τους τίτλους σπουδών, εφαρμόζει το σχέδιο Καλλικράτη στην Παιδεία και όλα αυτά μέσα από τη συγκρότηση Συμβουλίων Διοίκησης. Ενα νέο, αυταρχικό μοντέλο διοίκησης, που θα απαρτίζεται και από εξωπανεπιστημιακά μέλη, καταργεί κάθε εννοια διεκδίκησης και συμμετοχής. Οι εκλογές αυτές αποτελούν κομβο για την εμπέδωση του επιχειρηματικού και αυταρχικού Πανεπιστημίου.

Απέναντι στην επίθεση που εξαπολύει το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση στο δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, θεωρούμε αναγκαία τη συνεύρεση και συντονισμό όλων των κομματιών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα πλατύ μέτωπο φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων για να αντιμετωπίσουμε και να μπλοκάρουμε ένα νόμο που γυρνάει χρόνια πίσω το ρολόι της ανώτατης εκπαίδευσης.

Είναι ξεκάθαρο όμως οτι δεν είναι όλοι στο πλάι των αγωνιζόμενων φοιτητών. Μετά την προηγούμενη γενική συνέλευση του συλλόγου έγινε ξεκάθαρη η κατεύθυνση του καθενός και ο ρόλος του μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ακούγοντας τις κορόνες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ πήραμε ένα σαφές μήνυμα, το οποίο έλεγε οτι δεν μπορεί να ανήκει στη σχολή αυτή, όποιος αγωνίζεται ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τον αναδυόμενο νεοφασισμό, το μνημόνιο, την πολιτική της λιτότητας που φτωχοποιεί διαρκώς την ελληνική κοινωνία. Δε μπορεί να είναι μέλος του συλλόγου όποιος καλεί σε κινητοποιήσεις στο πλάι των εργαζομένων, των ανέργων και των φοιτητών. 

Από την άλλη, όλοι εμείς που κατατασσόμαστε σε αυτήν την κατηγορία των εξωπανεπιστημιακών μπορούμε να απαντήσουμε μόνο μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τη δημοκρατική διαμόρφωσή τους, τη συνέχιση του αγώνα μας ενάντια στα σχέδια των «από πάνω». Αν ο ορισμός της ΔΑΠ είναι σωστός, τότε όντως τοποθετούμαστε εκτός των ορίων αυτού του πανεπιστημίου.
Και όντως έτσι είναι. Το πανεπιστήμιο της ελεύθερης αγοράς, το ίδρυμα του μνημονίου, η τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς εργασιακά δικαιώματα, το φιμωμένο δίχως άσυλο κοινωνικού αγώνα πανεπιστήμιο δε μας εκφράζει και δε μας χωράει. Με αποφάσεις και κινητοποιήσεις των συλλόγων μας, με συντονισμό και κοινή δράση! Ο αγώνας απέναντι στην εφαρμογή αυτού του νόμου είναι αγώνας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και την τρόικα που διαλύουν κάθε δημόσιο και δωρεάν αγαθό, προκαλώντας κοινωνική ερήμωση. Η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής στην εκπαίδευση δεν θα περάσει!

Καλούμε τους φοιτητές, καθηγητές και εργαζομένους σε αγώνα ενάντια στην εφαρμογή του εκτρωματικού νόμου. Κανείς να μην συμμετέχει στη διαδικασία της συγκρότησης Συμβουλίων Ιδρύματος.

Όλοι και όλες στο κλείσιμο της Πρυτανείας την Τετάρτη 17/10 και ώρα: 7.30 για να εμποδίσουμε την διεξαγωγή των εκλογών των συμβουλίων διοίκησης.

Όλοι και όλες στην πανελλαδική πανεργατική απεργία την Πέμπτη 18/10 ώρα 10.00μμ στο εργατικό κέντρο Κομοτηνής

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΩΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΠΟ ΑΡ.Α.Σ. – ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Πάνω απο 2 χρόνια τώρα, αυτή η μικρή γωνιά της Μεσογείου, αποτελεί το επίκεντρο μεγάλων και ανυποχώρητων κοινωνικών αγώνων. Αγώνων που δίνονται ενάντια σε μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Στόχος αυτής της επίθεσης βέβαια, όπως έχει ανφερθεί πολλές φορές, είναι η μετατροπή της κρίσης «ευκαιρία». Η φράση αυτή στα στόματα υπουργών, τεχνοκρατών και ανθρώπων του ΣΕΒ πολύ απλά σημαίνει την κατάργηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Όσο βαθαίνει η κρίση γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο οτι η επιλογή των απο πάνω είναι το τσάκισμα των εργατικών και λαικών δικαιωμάτων για να σωθούν οι τράπεζες, οι κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους. Μια ευκαιρία, λοιπόν, να σωθεί το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Νέα μέτρα

Βρισκόμαστε μόλις τρεις μήνες μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ υπό τις εντολές ΕΕ και ΔΝΤ προχωράει ολοταχώς σε ολοκληρωτική αθέτηση των προεκλογικών και προγραμματικών της δεσμεύσεων έχοντας σχεδόν ολοκληρώσει ένα τεράστιο πακέτο νέων μέτρων ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περικοπών και μειώσεων δαπανών. Έτσι μετά από δύο μνημόνια και κούρεμα του ελληνικού χρέους βρισκόμαστε και πάλι αντιμέτωποι όχι μόνο με τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν στην καθημερινότητά μας αλλά και με τον γνωστό εκβιασμό «μέτρα για να πάρουμε την επόμενη δόση ή χρεοκοπία και καταστροφή». Μέσα στις επόμενες ημέρες πρόκειται να ψηφιστεί το πακέτο αυτό που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων νέα υφεσιακά κι εξοργιστικά άδικα μέτρα:

Νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις (ακόμη και από συντάξεις των 700€), κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα - Περικοπές σε δαπάνες στην υγεία, στην παιδεία - Απολύσεις 15.000 υπαλλήλων έως το τέλος του 2012 και 150.000 απολύσεις έως του 2015 - Εκ νέου μόνιμη μείωση του κατώτατου μισθού με απόφαση πλέον του κράτους και όχι με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας - Επιμήκυνση του ημερήσιου ωραρίου μέχρι και 13 ώρες. Επιπλέον προωθείται η δυνατότητα των επιχειρήσεων να αυξομειώνουν τα ωράρια των εργαζομένων βάσει των αναγκών των επιχειρήσεων σε ημερήσια βάση - Κατάργηση του πενθημέρου και καθιέρωση του 6μερου ως τακτού εβδομαδιαίου ωραρίου - Εκ νέου μείωση του χρόνου προειδοποίησης όσο και της αποζημίωσης - Αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 έτη - Μείωση κατά 5% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών - Αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών - Κατάργηση του εφάπαξ.

Η εφαρμογή του συγκεκριμένου σχεδίου δείχνει ήδη τα αποτελέσματά της. Οι άνεργοι φτάνουν το 1,5 εκατομμύριο και συνεχίζουν, η κατάσταση στα νοσοκομέια χειροτερεύει ενω οι φοιτητές για να στηρίξουν τον εαυτό τους και τις δουλειές τους δουλεύουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Γινόμαστε λοιπόν μια χαμένη γενιά καθώς ακόμη και αν βρούμε δουλειά αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση εργασιακής ζούγκλας με δουλειά χωρίς ωράριο, χωρίς ασφάλιση, χωρίς λεφτά. Δουλειά εκ περιτροπής δηλαδή μια φορά την εβδομάδα, δηλαδή 4 φορές το μήνα, δηλαδή λιγότερα λεφτά και απο το αστείο ποσό το 360 ευρώ του επιδόματος ανεργίας. Νέοι που μεταναστεύουν οχι πλεόν για να «πιάσουν την καλή» αλλα για να επιβιώσουν.

Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, φόβου και ανασφάλειας βρίσκει έδαφος και αναπτύσεται και ο φασισμός που τρέφεται απο την απελπίσια των απεγνωσμένων, που εξαπολύει επιθέσεις εναντίον των φτωχών, των μεταναστών και όσων δεν έχουν φωνή. Ο φασισμός δεν είναι απλά το μακρύ χέρι του συστήματος αλλά η πιο σκληρή και άγρια μορφή του.

 Μια χαμένη γενιά όμως πρέπει να είναι μια γενιά χωρίς κριτική ικανότητα, χωρίς το δικαίωμα της γνώσης, με διαλυμένα σχολεία, με πανεπιστήμια για λίγους.

Τριτοβάθμια εκπαίδευση

 

Το πανεπιστήμιο του μνημονίου

Από τη συνολικότερη επίθεση, δε θα μπορούσε να ξεφύγει το πανεπιστήμιο και η νεολαία. Μέσα στην κρίση, βρίσκουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα δρομολογημένα από καιρό σχέδια προσαρμογής του στα πρότυπα της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Με το νόμο Διαμαντοπούλου 4009 και τις επικαιροποιημένες τροποποιήσεις του καλοκαιριού (νομοσχέδιο Αρβανιτόπουλου), προσπαθούν να περάσουν κλείσιμο ΑΕΙ-ΤΕΙ, επιβολή διδάκτρων (χωρίς να έχει γίνει πιο συγκεκριμένο αν θα ισχύει για όλους ή μόνο για αυτούς που έχουν «περάσει» τα «κανονικά όρια» φοίτησης) και την πλήρη κατάργηση του ήδη μειωμένου αριθμού δωρεάν συγγραμμάτων απ’ το εαρινό εξάμηνο. Λόγω της υποχρηματοδότησης και του κουρέματος 13 εκ. από τα αποθεματικά του ΕΚΠΑ με το PSI, μειώνεται η δυνατότητα σίτισης και στέγασης των φοιτητών, ενώ η μείωση του προσωπικού με εφεδρείες και απολύσεις δυσχεραίνει τη λειτουργία των φοιτητικών υπηρεσιών. Η πρώτη προσπάθεια να περάσουν τα μέτρα αυτά απέτυχε, χάρη στην άμεση αντίδραση των φοιτητών που δεν επέτρεψαν τη συγκρότηση των Συμβουλίων Διοίκησης.

 

Ο συνολικός χαρακτήρας της επίθεσης επιτάσσει τη συλλογική μας απάντηση. Σήμερα είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός νέου, μαζικού, δημοκρατικού και συμμετοχικού φοιτητικού κινήματος, τόσο για την αντιμετώπιση άμεσων φοιτητικών ζητημάτων, όσο και για τη συμπόρευση με τις αναπτυσσόμενες κοινωνικές αντιστάσεις και την υποστήριξη και συμμετοχή σε δίκτυα και κινήματα αλληλεγγύης. Προϋπόθεση για τη δημιουργία και την αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου κινήματος, είναι η πολιτική ενεργοποίηση του φοιτητικού μας συλλόγου μέσω της μαζικής συμμετοχής στις συλλογικές διαδικασίες και ο εκδημοκρατισμός της Γενικής Συνέλευσης, με την υπέρβαση των ανεπαρκειών του παρελθόντος και την αναζήτηση νέων μορφών παρέμβασης.

Το πακέτο των μέτρων ειδικότερα στον τομέα της Παιδείας προβλέπει:

Συγχωνεύσεις και καταργήσεις 100 τουλάχιστον τμημάτων - Δραματική μείωση έκτακτου προσωπικού - Κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων - Μείωση 20% του μισθού των πανεπιστημιακών - Ελαχιστοποίηση λειτουργικών δαπανών - Υποχρεωτικά δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά και ενδεχόμενη επιβολή διδάκτρων στους φοιτητές που έχουν ξεπεράσει το όριο του Ν+2. Επίσης με τα κενά στους προϋπολογισμούς των Ιδρυμάτων και τις τεράστιες απώλειες από το κούρεμα του PSI απειλούνται επίσης φοιτητικές παροχές όπως είναι η στέγαση (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εστίες στην Κομοτηνή) και η σίτιση.

Ταυτόχρονα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ακόμη προσπάθεια εφαρμογής του επικαιροποιημένου Νόμου Διαμαντοπούλου. Ο νόμος αυτός επιδιώκει να μετατρέψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση από δικαίωμα των πολλών σε προνόμιο των λίγων. Αφενός με την περικοπή των ήδη ελάχιστων φοιτητικών παροχών, την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, το κλείσιμο πολλών τμημάτων, την εισαγωγή διδάκτρων και την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών μειώνεται δραστικά η δυνατότητα των νέων να φοιτήσουν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αφετέρου, με την εισαγωγή χορηγών αλλά και την υποβάθμιση των πτυχίων και τη διάλυση των προγραμμάτων σπουδών, η πρόσβαση στην παραγόμενη γνώση περιορίζεται δραματικά για την κοινωνία και χαρίζεται σε ιδιωτικές εταιρείες που πλέον θα κατευθύνουν την έρευνα με βάση τα συμφέροντα τους.

Συμβούλια Διοίκησης

Για να επιτευχθεί αυτή η αντιδρημοκατική μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια, συνοδεύεται από αυταρχικοποίηση των δομών διοίκησης αλλά και την κατάργηση του ασύλου. Η νέα δομή του Συμβολίου Διοίκησης είναι ασύγκριτα  πιο αυταρχική και κυρίως αποσκοπεί στην ευκολότερη εφαρμογή του νέου πλαισίου και των μέτρων.

Ξεκαθαρίζουμε ότι οι υπάρχουσες δομές διοίκησης των πανεπιστημίων απέχουν κατά πολύ από το επιθυμό για εμάς επίπεδο δημοκρατίας και σε καμία περίπτωση δε μας καλύπτουν οφείλουμε ωστόσο να ακυρώσουμε κάθε προσπάθεια σύστασης συμβουλίων διοίκησης σε οποιοδήποτε ίδρυμα προκειμένου να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος.

Οι εκλογές αυτές οφείλουν να ακυρωθούν και για αυτό το λόγο θα πρέπει και ο σύλλογός μας να αποφασίσει τη συμμετοχή του στο μλοκάρισμα των ΣΔ στο πλάι των αγωνιζόμενων καθηγητών και εργαζόμενων.

Χρέος της γενιας μας η ανατροπη!

Ως φοιτητικός σύλλογος οφείλουμε στο επόμενο διάστημα να πάρουμε τη θέση που μας αναλογεί στο πλάι των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και κάθε πληττόμενου κομματιού των “από κάτω” δίνοντας μια μεγάλη μάχη με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις προκειμένου να μην περάσουν τα μέτρα και να ανατραπεί η κυβέρνηση και η πολιτική της! Για να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι και όχι οι εργαζόμενοι και η νεολαία!!

Απαιτούμε:

·            Ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ

·            Ανατροπή του μνημονίου και των αντιλαικών μέτρων.

·            Κατάργηση του νόμου 4009 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και των τροποιήσεων του.

·            Καμία συκρότηση των συμβουλίων διοίκησης

·            Εξασφάλιση δωρεάν συγγραμμάτων, δωρεάν σίτισης, στέγασης, μεταφοράς.

Αποφασίζουμε:

●        Κατάληψη της πρυτανείας την Τετάρτη 17/10 για την παρεμπόδιση της συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης.

●        Κλείσιμο της σχολής την Τετάρτη 17/10 ημέρα συγκρότησης των συμβουλίων διοίκησης.

●        Νέα γενική συνέλευση του Σ.Φ. ΝΟΜΙΚΗΣ την Τετάρτη 24/10