Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος

Τα ξημερώματα της Τρίτης, 3 Φεβρουαρίου, οι 124 μετανάστες που κρατούνται στο κέντρο «υποδοχής» (στην ουσία πρόκειται για πρώην εγκαταλειμμένη αποθήκη τροφίμων…) μεταναστών της Βένας, ενός χωριού λίγο πιο έξω από την Κομοτηνή, εξεγέρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για την φυλάκισή τους εκεί για πάνω από 3 μήνες, το ανώτατο επιτρεπτό όριο κράτησης, σε άθλιες συνθήκες. 42 από αυτούς ήδη δικάστηκαν και εκτίουν τις ποινές τους- για φθορές που προκάλεσαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των καιρών μας που μια χώρα, που έτσι κι αλλιώς θα τους απελάσει μετά από αυτό, τους «αποθήκευσε». Ο παραλογισμός όμως δε σταματά εδώ. Οι άνθρωποι αυτοί καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια σε ποινές με αναστολή, πράγμα που σημαίνει πως θα επιστρέψουν στη Βένα για όσο χρόνο ορίζει η ποινή τους και μετά θα επιστρέψουν στα σύνορα από όπου πέρασαν. Είτε καταδικάζονταν δηλ. με αναστολή είτε όχι, θα όφειλαν να εκτίσουν πρώτα την ποινή τους σε μια χώρα όπου θεωρούνται παράνομοι και με το τέλος της ποινής ν’ απελαθούν.

Κέντρα κράτησης μεταναστών τέτοιου τύπου υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα (Ροδόπη, Έβρος, Πάτρα,Σάμος, Μυτιλήνη, Αθήνα και αλλού). Ο επίσημος όρος είναι κέντρα υποδοχής, μία υποδοχή που περιλαμβάνει «προσωρινή» κράτηση των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα χωρίς χαρτιά σε απάνθρωπες συνθήκες για μήνες ίσως και χρόνια αν κάποιος απ’ αυτούς κάνει το λάθος να ζητήσει πολιτικό άσυλο-πράγμα βέβαια πολύ δύσκολο αφού οι περισσότεροι είτε δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους είτε έχουν ήδη τρομοκρατηθεί από τις διωκτικές αρχές και πολύ απλά δε γνωρίζουν καν τη γλώσσα. Αυτό που κάνει την κατάσταση πιο εξοργιστική είναι το γεγονός ότι πρόκειται για φυλάκιση χωρίς έγκλημα, καθώς το μόνο που έχουν διαπράξει οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι η χωρίς τα απαιτούμενα χαρτιά είσοδος στη χώρα.

Η πολιτική δημιουργίας στρατοπέδων αενάως προσωρινής κράτησης δεν έχει μόνο σκοπό την εξόντωση όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν γεννήθηκαν έλληνες. Στην ουσία χαράζει και ένα επιπλέον κοινωνικό σύνορο, τον κόσμο των «έξω» και τον κόσμο των «μέσα». Αυτό, το άλλο παράλληλο σύμπαν οφείλει να παραμείνει αφανές, ει δυνατόν να αφανιστεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το δημόσιο βλέμμα δεν πρέπει να εστιάσει εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια θεωρούνται αναλώσιμες: στα κέντρα κράτησης, στη φυλακή της Βένας.

Η Ευρώπη-φρούριο πραγματοποιείται με ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων της πάση θυσία, με αύξηση του ανώτατου επιτρεπτού ορίου κράτησης των μεταναστών σε 18 μήνες, με κέντρα υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, με απελάσεις και «επαναπροωθήσεις» και με άλλα διάφορα κατασταλτικά μέτρα.

Αν καταφέρουν να γλυτώσουν από όλα τα παραπάνω, τους περιμένουν ξυλοδαρμοί σε αστυνομικά τμήματα(ΑΤ Νίκαιας ,Ακρόπολης) επιχειρήσεις σκούπα(κατεδάφιση καταυλισμού στην Πάτρα), ακροδεξιές επιθέσεις σε κάθε αντιρατσιστική εκδήλωση ή σε στέκια μεταναστών(πχ Αγ. Παντελεήμονας).

Είναι αναγκασμένοι, λοιπόν, να ζουν σε ένα διαρκές νομικό κενό, να μην έχουν κανένα δικαίωμα. Ό,τι δεν τους προσφέρει το ελληνικό κράτος τους το προσφέρουν τα δίκτυα εκμετάλλευσης και διακίνησης έναντι μαύρης εργασίας ή και σωματεμπορίας. Στη μετανάστευση ωθούνται χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως λόγω των οικονομικών και πολιτικών επιλογών της ανεπτυγμένης Δύσης: οι πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και αλλού καθώς και ο οικονομικός σπαραγμός των χωρών της Αφρικής και της Ασίας είναι οι αιτίες που σπρώχνουν τους κατοίκους αυτών των χωρών να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή αλλού. Το αυτονόητο αυτό δικαίωμα στη ζωή τους αρνούνται με τις παραπάνω πολιτικές οι χώρες ακριβώς που τους οδήγησαν στην μετανάστευση. Ακόμα και αν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, εφόσον στη χώρα συλληφθούν χωρίς χαρτιά τους περιμένει η απέλαση στην Τουρκία, μία χώρα που φημίζεται για τις απάνθρωπες πολιτικές της. Μπορεί όμως ένα πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα με παγκόσμιες διαστάσεις να λυθεί με κατασταλτικά μέτρα από την ελληνική ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση;

Τελικά βραχυπρόθεσμα η κυβέρνηση ίσως καταφέρει τους στόχους της, δηλαδή να αποφορτίσει συγκεκριμένες περιοχές τρομοκρατώντας πρόσφυγες και μετανάστες, να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτών που πιστεύουν σε ολοκληρωτικές λύσεις, να απορροφήσει κοινοτικά ή άλλα κονδύλια και να πιστωθεί επιτέλους πυγμή που τόσο έχει ανάγκη ξεγλιστρώντας από τα δύσκολα λχ ελλείμματα και διαφθορά. Το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι να σταλούν στο σωρό άνθρωποι πίσω με άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους, να ξοδευτούν ακόμα μεγαλύτερα ποσά σε μέτρα καταστολής, να αυξηθούν οι θάνατοι στα σύνορα, να ενισχυθούν τα φοβικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Η τοποθέτηση απέναντι στο ρατσισμό είναι ζήτημα αυτοεκτίμησης για όλους και όλες, ενώ η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία και η αναγνώριση των βασικών τους δικαιωμάτων στην εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλιση και το σεβασμό στα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι, όχι εχθροί μας.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι,-ες στον αγώνα τους για αξιοπρέπεια και δικαιώματα