Το Πολυτεχνείο ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα

Μετά από 42 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Νοέμβρη του 73 τα αιτήματά του μοιάζουν μακρινά αλλά και επίκαιρα όσο ποτέ. Τέτοιες μέρες γράφονται και λέγονται πολλά σε σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που έχουν κυρίως όμως μουσειακό χαρακτήρα τα περισσότερα. Το σημαντικό είναι να δούμε, αναλύοντας το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ποια είναι τα κοινά στοιχεία του τότε και του σήμερα και να επερωτήσουμε τους τρόπους σύνδεσης τους ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για το πώς το φοιτητικό κίνημα μπορεί να συνδεθεί με την κοινωνία αλλά και να πετύχει αντιστάσεις και ανατροπές.

Το απολυταρχικό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών παγιώθηκε στη εξουσία καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατία. Η βία που ασκήθηκε από τη χούντα ήταν ωμή και απροκάλυπτη, καθώς φίμωνε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, καταστρατηγώντας δικαιώματα και ελευθερίες , με κορυφαία έκφρασή της την καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών το Νοέμβρη του ’73.Σήμερα αντίστοιχα, η βία επιβάλλεται συγκεκαλυμμένη μέσα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Καθημερινά καλούμαστε να απαντήσουμε σε εκβιαστικά διλήμματα, ενώ η αντίληψη έλλειψης εναλλακτικής που συνοψίζεται στο δόγμα ΤΙΝΑ (The Is No Alternative) ισοπεδώνει μέρα με τη μέρα κάθε είδους κίνηση που τολμά να φανταστεί την αλλαγή. Παρά την επίφαση Δημοκρατίας με την οποία εμφανίζονται τέτοιου είδους πολιτικές, έχουν απάνθρωπο αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας που σταθερά πλήττεται τα τελευταία 5 χρόνια.

Με την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και τη Ριζοσπαστική Αριστερά δημιουργούμε ρωγμές στην κανονικότητα των μνημονίων

Με την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ενώ είχε προηγηθεί η απόρριψη των πολιτικών της λιτότητας από τον λαό και τη νεολαία μέσου του ταξικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, ήρθε να παγιωθεί στην κοινωνία σαν κανονικότητα τα νέα μέτρα. Με τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου όπου ο λαός κλήθηκε να «νομιμοποιήσει» το μνημόνιο , ηγεμόνευσε στην κοινωνία η λογική της ατομικότητας και της ανάθεσης με ένα βίαιο τρόπο σοκ και δέους. Αυτό που μπορεί η νεολαία του σήμερα να αποκομίσει από την εξέγερση του πολυτεχνείου, είναι πως καλείται και πάλι να αμφισβητήσει μία κατάσταση και να δείξει στην υπόλοιπη κοινωνία, όπως έκανε πάντα, πως για αξίες όπως το «ψωμί», η παιδεία και η ελευθερία πρέπει να αγωνιστείς και να τις διεκδικήσεις συλλογικά και πως σε αυτό είναι το μόνο που δεν χωράει άλλη εναλλακτική!

Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στραμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και συλλογικότητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική