ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΚΣ

Καταγγελία στην ΠΚΣάρα

Την Παρασκευή 7/10 πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Κοινωνικής Διοίκησης με θέμα τον <<περιορισμό των εισακτέων στην κατεύθυνση της κοινωνικής εργασίας, την κατάργηση μαθημάτων κριτηρίων και την πρόσληψη μόνιμου και σταθερού προσωπικού για τις ανάγκες της εποπτείας>>. Στη συνέλευση αυτή απαράδεκτη ήταν η στάση της ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ/ΚΚΕ διότι χάρη αυτής εκφυλίστηκε η διαδικασία.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, και μετά τη διαδικασία του Διοικητικού Συμβουλίου από το οποίο ορίστηκε η γενική συνέλευση, είδαμε στο τμήμα μας τοιχοκολλημένο κάλεσμα για αυτήν, που στο τέλος αναγραφόταν ο προσωπικός αριθμός της προέδρου, η οποία τυγχάνει να είναι και μέλος της παραπάνω παράταξης. 

Ξεκινώντας τη διαδικασία της συνέλευσης η πρόεδρος του συλλόγου ενημέρωσε το σώμα πως θα ακολουθήσει μια καινούρια μορφή διαδικασίας διαφορετική από αυτήν που προβλέπεται από το καταστατικό. Αρχικά διαβάστηκε μια εισήγηση η οποία, αν και είχε περάσει από το ΔΣ, η πρόεδρος μαζί με την αντιπρόεδρο του συλλόγου θεώρησαν τίμιο να την αλλάξουν – εμπλουτίσουν και να την παρουσιάσουν στο σώμα ως εισήγηση του ΔΣ. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η πρόεδρος (και μέλος της παράταξης της ΠΚΣ) αμφισβήτησε το δικαίωμα να κατέβει και άλλο πλαίσιο προς ψήφιση πέραν του δικού τους, λέγοντας πως αυτοί που το κατεβάζουν δεν γνωρίζουν τα πραγματικά προβλήματα της σχολής μιας και δεν συμμετέχουν στις επιτροπές αγώνα ετών που καλεί-κατευθύνει το ΚΚΕ.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι η στάση του Προεδρείου της ΓΣ, ορισμένο προφανώς από την ΠΚΣ, η οποία ήταν απαράδεκτη και μεροληπτική. Πιο συγκεκριμένα δεν άφηνε χώρο σε ελεύθερους ομιλητές να τοποθετηθούν παρά μόνο όταν αυτοί το ζητούσαν επανειλημμένα, και πάλι φροντίζοντας να μην καταγραφούν στα πρακτικά. Ακόμα δεν συντόνιζε τη συζήτηση με αποτέλεσμα η κατάσταση μέσα στο αμφιθέατρο να θυμίζει καφενείο. Τελικά το πλαίσιο που  πέρασε δεν μπορεί κανένας μας να το διαβάσει μιας και αποτελούσε κι αυτό κάτι το οποίο δεν κατατέθηκε στα πρακτικά.

Όλα αυτά έρχονται να κολλήσουν με τις υπόλοιπες απαράδεκτες πρακτικές της ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ/ΚΚΕ στο σύλλογο. Όπως: Διοικητικά Συμβούλια χωρίς την παρουσία των υπολοίπων δυνάμεων, αποφάσεις για τον σύλλογο που προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο με παραγωντομαζέματα στα ΔΣ, αυθαίρετες αποφάσεις όπως «ο σύλλογος συσπειρώνεται στο ΜΑΣ». Λες και τα εφτά άτομα του Διοικητικού Συμβουλίου έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν την πολιτική ταυτότητα του κάθε φοιτητή.

Μπροστά σε όλα αυτά ρωτάμε. Αυτός είναι ο σύλλογος για τον όποιο παλεύουμε;  Ένας σύλλογος  ο όποιος λειτουργεί μόνο μέσω των ΔΣ; Ένας σύλλογος όπου οι φοιτητές δεν έχουν κανένα λόγο πέραν της ψήφου τους στις εκλογές; Έναν σύλλογο όπου εφτά τύποι θα μας λένε τι να κάνουμε διότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια; Ή θέλουμε έναν ενεργό σύλλογο που απορρίπτει τις λογικές αντιπροσώπευσης, αντιμετωπίζει όντως σαν ανώτατο όργανο του την ΓΣ, παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις και λειτουργεί ως μέσο προάσπισης των φοιτητικών συμφερόντων; 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΥ 2016! Λειτουργώντας με τις γνωστές πρακτικές ανάθεσης και αντιλαμβανόμενη το σύλλογο ως τσιφλίκι της παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων και προσπαθεί με κάθε τρόπο να φιμώσει τις αριστερές φωνές (που προφανώς δεν ταυτίζονται με τις δικές της) εντός των αμφιθεάτρων.

Γι’ αυτούς τους λόγους η παρουσία μας την Τετάρτη στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος πρέπει να είναι μαζικότατη. Πρέπει να υπερασπιστούμε συλλογικά τα συμφέροντα  μας κόντρα στις λογικές ανάθεσης της ΚΝΕ και να δώσουμε δυναμικό παρόν στην ΓΣ της Τέταρτης που θα ακολουθήσει.

 ***Ένας σύλλογος φοιτητών είναι νόμιμο όργανο συνδικαλισμού με συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας που έχει εγκριθεί από δικαστικά όργανα. Όταν αυτές οι κατά κάποιους ίσως γραφειοκρατικές τυπικότητες δεν τηρούνται η απόφαση του συλλόγου είναι ανυπόστατη και δεν έχει καμία ισχύ. Θεωρούμε φυσικά πως από την στιγμή που η απόφαση εγκρίθηκε από το σώμα στην τελευταία ΓΣ θα πρέπει να εφαρμοστεί, απλά το σημειώνουμε για να μην εκπλαγεί κανένας μας  σε περίπτωση του αντιθέτου.

Καμιά ανοχή στον φασισμό, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη να νικήσουν.

Τρία χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία έγινε με την πλήρη γνώση και κάλυψη της ηγεσίας της οργάνωσης.  Πρόκειται για το αποκορύφωμα της παρακρατικού τύπου δράσης της νεοναζιστικής συμμορίας, έπειτα από δεκάδες επιθέσεις όπως αυτή σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα ή σε αιγύπτιους εργάτες τον Ιούνιο του 2012, κατά την πρώτη περίοδο εμφάνισης της και δράσης της στο κεντρικοπολιτικό σκηνικό.

Σήμερα, 3 χρόνια μετά την δολοφονία, η παρουσία της νεοναζιστικής οργάνωσης στο κεντρικοπολιτικό σκηνικό φαίνεται δυστυχώς πως έχει παγιωθεί. Εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση, τις πολιτικές των μνημονίων που έχουν επιβάλλει κυβερνήσεις-Ευρωπαϊκή Ένωση-Κεφάλαιο και τις επιπτώσεις αυτών στην συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά δε στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, επιχείρησε και πέτυχε σε ένα βαθμό να χύσει το φασιστικό της δηλητήριο στην ελληνική κοινωνία μέσω του λαϊκίστικου λόγου της και της επίρριψης των ευθυνών για τα δεινά της κοινωνίας μας στους μετανάστες. Φυσικά στην άνοδο και νομιμοποίηση της συνέβαλαν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα του συστήματος, κανάλια, επιχειρηματίες και διάφοροι ακόμα φορείς εξουσίας, μέσω της ανοχής ή ακόμα και της σιωπηρής στήριξης. Η ενσωμάτωση του ρατσιστικού της λόγου από τα κυρίαρχα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς, οι πολιτικές φραχτών και στρατοπέδων συγκέντρωσης, σενάρια για ένταξη ακόμα και σε κυβέρνηση μιας πιο «σοβαρής Χρυσής Αυγής», καθώς και υλική υποστήριξη σε χρήματα και εξοπλισμό από επιχειρηματίες-εκδότες είναι ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.  

Σήμερα η νεοναζιστική, εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, εν μέσω και της δίκης της, επιχειρεί να προωθήσει ένα πιο θεσμικό και μετριοπαθές προφίλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει τον εγκληματικό της χαρακτήρα. Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την παρουσία των προσφύγων στη χώρα προκειμένου να ξαναποκτήσει δυναμική και ευρύτερα ερείσματα εντός της ελληνικής κοινωνίας, χύνοντας για άλλη μια φορά το ρατσιστικό της δηλητήριο και προχωρώντας συχνά ακόμα και σε επιθέσεις βίας σε βάρος προσφύγων και αλληλέγγυων. Την εμφάνιση τους έχουν κάνει επίσης άλλες παρόμοιου τύπου ακροδεξιές και νεοναζιστικές συμμορίες το τελευταίο διάστημα, με παρόμοια εγκληματική και δολοφονική δράση, με πιο χαρακτηριστική την εμπρηστική επίθεση τους στην κατάληψη στέγασης προσφύγων Νοταρά 26, στην Αθήνα, στην οποία από τύχη δεν υπήρξαν νεκροί.

Όσον αφορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ενσωμάτωση της στις πολιτικές και τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, φαίνεται να είναι πλήρης τόσο όσον αφορά το κομμάτι της οικονομικής πολιτικής όσο και αυτό του δόγματος «νόμος και τάξη» και της απάνθρωπης και ρατσιστικής αντιμετώπισης των προσφύγων από πλευράς ΕΕ και πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ στην Ελλάδα. Οι επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων, όπως αυτή του Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη συνεχίζονται κανονικά, η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων δεν έχει αλλάξει σημαντικά, ο φράχτης στον Έβρο παραμένει στην θέση του, ενώ και η πρόσφατη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας την οποία προσυπέγραψε η κυβέρνηση είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής. Τόσο η πολιτική αυτή «συνέχειας του κράτους» όσο και η ήπια προσχώρηση της στη θεωρία των δυο άκρων, εξισώνοντας τους φασίστες και με το αντιφασιστικό κίνημα και παρουσιάζοντας τους όλους ως ταραχοποιούς και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, εξακολουθεί  να στοχοποιεί το αντιφασιστικό κίνημα, να ξεπλένει την Χρυσή Αυγή και να δίνει χώρο και νομιμοποίηση στις φασιστικές της πολιτικές θέσεις, δίνοντας ώθηση σε άλλες ανάλογες συμμορίες να τις υιοθετήσουν και να τις μετουσιώσουν σε δράση, ξεπλένοντας στην ουσία σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο τον φασισμό.

Ως εκ τούτου, οφείλουμε όλοι μας, πρώτα και κύρια απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και την αξιοπρέπεια μας, να απομονώσουμε και να τσακίσουμε την Χρυσή Αυγή και κάθε ανάλογο φασιστικό μόρφωμα. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας συνολικά ως κοινωνία στην ελευθερία του λόγου και της σκέψης, τα συλλογικά μας δικαιώματα, την διαφορετικότητα και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Να υπερασπιστούμε εν τέλει το δικαίωμα μας, το δικαίωμα του καθενός ανεξαρτήτου φύλου, θρησκείας, χρώματος, εθνικότητας κοκ να υπάρχει και να ζει με αξιοπρέπεια και με τους όρους που ο ίδιος θέλει να ορίζει για τον εαυτό του. Να υπερασπιστούμε ένα πιο δίκαιο, ελεύθερο και ισότιμο μέλλον για όλους μας.

Όλοι κι όλες στην αντιφασιστική πορεία στην Κομοτηνή(πλατεία Ειρήνης) την Κυριακή 18/09 και ώρα 17:00!

Να σταματήσουν οι απελάσεις, να νικήσει η αλληλεγγύη

Στις 18 Μαρτίου υπογράφηκε η γνωστή πλέον σε όλους μας συμφωνία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης- Τουρκίας όσον αφορά το ζήτημα του προσφυγικού και την αντιμετώπιση του από πλευράς των δυο μερών. Πρόκειται για μια συμφωνία ντροπή η οποία έχει καταδικαστεί από πλήθος διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών, ακόμα και από το Βατικανό (!), και η οποία ουσιαστικά καταργεί στην πράξη, για πρώτη φορά μετά την υπογραφή της το 1949, τη Συνθήκη της Γενεύης  καθώς αντιμετωπίζει το προσφυγικό ως ένα πρόβλημα που πρόεκυψε στην «πόρτα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το οποίο προσπαθεί να αποφύγει  και τους ίδιους τους πρόσφυγες ως βαρίδια που δεν μπορεί να ανεχτεί. Στην πραγματικότητα βέβαια, το ζήτημα του προσφυγικού δεν είναι πρόβλημα για κανέναν άλλο πέρα από τους ίδιους τους πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκασμένοι από τις συνθήκες πολέμου, τους βομβαρδισμούς, τις επεμβάσεις και τα παιχνίδια συμφερόντων που διεξάγουν η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, αναζητώντας είτε μια αξιοπρεπή ζωή, είτε ακόμα και την ίδια την επιβίωση τους .

Τι προβλέπει όμως αυτή η συμφωνία ? Πρώτα απ’ όλα εισάγει τον όρο «παράτυποι μετανάστες», λες και υπάρχουν παράτυποι άνθρωποι, προβλέπει επαναπροωθησεις  για  όσους πρόσφυγες  έχουν περάσει σε ελληνικό έδαφος και είτε δεν έχουν υποβάλει αίτημα ασύλου, είτε αυτό έχει απορριφθεί από τις ελληνικές αρχές και την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ, ανταλλαγές προσφύγων μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ 1 προς 1, ενώ χαρακτηρίζει την Τουρκία ως ασφαλή χώρα υποδοχής, την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό της Τουρκίας καθιερώνεται καθεστώς τρομοκρατίας, λογοκρισίας στον Τύπο και φυλακίσεων αντιφρονούντων, για να μην ξεχνάμε και τις σχέσεις έμμεσης στήριξης της Τουρκίας προς το κράτος  του ISIS. Όλα τα παραπάνω συνοψίζουν μια προς διαμόρφωση κατάσταση, όπου χιλιάδες προσφύγων είτε κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν εντος του ελληνικού εδάφους, ενώ η πρόθεση τους είναι να μεταβούν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, είτε αντιμετωπίζονται ως μπαλάκι στο διπλωματικό παιχνίδι Τουρκίας και ΕΕ, ενώ παράλληλα ο χαρακτηρισμός τους ως «παράτυποι μετανάστες», πέρα από απάνθρωπος και αντίθετος με τη Σύμβαση της Γενεύης, διαμορφώνει γόνιμο έδαφος για την περαιτέρω καλλιέργεια του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού στην, ήδη ταλαιπωρημένη από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και αυταρχισμού  της ΕΕ, γηραιά ήπειρο.

Παρά τα σχέδια και τις προβλέψεις των κυριάρχων όμως, βλέπουμε παράλληλα και ένα πλατύ κύμα και κίνημα αλληλεγγύης να έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα σε ολόκληρη την Ελλάδα από φορείς, πολιτικές συλλογικότητες του κινήματος, πρωτοβουλίες, αυτοοργανωμενες δομές, κινήματα αλλά και απλούς καθημερινούς ανθρώπους οι όποιοι δεν πτοήθηκαν από το ρατσιστικό δηλητήριο που επιχείρησε να χύσει η ακροδεξιά και τα κόμματα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Πρόκειται για ένα κίνημα αλληλεγγύης που δείχνει ότι η χειμαζόμενη από την κρίση και τις πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του μνημονίου ελληνική κοινωνία έχει αναπτυγμένο σε σημαντικό βαθμό το αίσθημα της αλληλεγγύης απέναντι σε αυτόν που έχει ανάγκη και ότι υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες δράσης και διεκδίκησης παρά και κόντρα στα σχέδια τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των υπολοίπων συστημικών κομμάτων (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, Χρυσή Αυγή), όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Φυσικά όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και στο ζήτημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες υπάρχουν οι δυο όψεις του νομίσματος. Από τη μια αυτή της έμπρακτης αλληλεγγύης, τόσο υλικής όσο πολιτικής μέσω της στήριξης και συμμετοχής στη διεκδίκηση των δικαίων αιτημάτων των προσφύγων για άνοιγμα των συνόρων, πτώση του φραχτη του Έβρου, ελεύθερη-ασφαλή πρόσβαση και μετακίνηση, παροχή άσυλου κοκ. Από την άλλη υπάρχει και η όψη της «φιλανθρωπίας» από πλευράς διαφόρων ειδών και θολού περιεχομένου ΜΚΟ, φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, της εκκλησιάς, επιχειρηματιών όπως η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, πολιτικών και κόμματων οι όποιοι σπεύδουν να αποσπάσουν πολιτική και προσωπική υπεραξία αλλά ακόμα και ίδιον οικονομικό όφελος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις φιέστες και τις φωτογραφίσεις προ ολίγων ημερών στο λιμάνι του Πειραιά με πρόσφυγες από «περσόνες» όπως επιχειρηματίες, τραγουδιστές, δημάρχους και μητροπολίτες ή επιχειρηματίες οι οποίοι δεν δίστασαν να αντιμετωπίσουν τους πρόσφυγες ως ευκαιρία για εύκολο κέρδος πουλώντας το μπουκαλάκι του νερού 3 ευρώ, την πρόσβαση σε τουαλέτα προς 8 ευρώ κοκ.

Ακόμα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και το τι συμβαίνει στην περίπτωση του δικού μας χώρου, του ΔΠΘ, όπου συγκεκριμένα η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αρνείται και σαμποτάρει οποιαδήποτε απόπειρα έμπρακτης αλληλεγγύης από πλευράς του συλλόγου Νομικής προς τους πρόσφυγες και τοποθέτησης του πάνω στο ζήτημα, σε όλα τα όργανα του συλλόγου, από το ΔΣ μέχρι τις γενικές συνελεύσεις, αποδεικνύοντας πως ακόμα και στο συγκεκριμένο ζήτημα όπου οφείλει να τοποθετηθεί κάθε σύλλογος, σωματείο, μαζικός φορέας κλπ, η ΔΑΠ είναι για άλλη μια φορά το φερέφωνο της ρατσιστικής και ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Συν τοις άλλοις, υπάρχει και η παράταξη της ΑΝΟΚ, η όποια βλέπουμε συχνά πυκνά να επιδίδεται στο προσφιλές τελευταία σπορ της φιλανθρωπίας, συλλέγοντας πρώτης ανάγκης για τους προσφυγές, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι στα όργανα του ΣΦ Νομικής συντάθηκε πλήρως με τη γραμμή της ΔΑΠ για «ουδεμία ενασχόληση με το ζήτημα των προσφύγων», αποφεύγει οποιαδήποτε τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα και στην ανάγκη καταδίκης των πολέμων και επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και ουσιαστικά επαναφέρει το ζήτημα αποστειρωμένο από τα «πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ», προκειμένου να προβάλει ένα ανθρωπιστικό προσωπείο προς τον σύλλογο, να αποσπάσει πολιτική υπεραξία σαν καλή παλαιοκομματικού τύπου παράταξη που είναι, να δημιουργήσει εντυπώσεις και κυρίως να αλιεύσει ψηφαλάκια ανάμεσα στη φοιτητική κοινότητα.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα παραπάνω είναι πολλά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια καταπιεστική δομή, δημιουργημένη μόνο για να εξυπηρετεί και να επιβάλλει την όξυνση της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας με κάθε κόστος. Και ξεχνάει γρήγορα. Οι διεθνείς συνθήκες που καταπατούνται δεν θα έπρεπε να εφαρμόζονται  μόνο σε ένα πλαίσιο κανονικότητας, αλλά να λειτουργούν ως διασφάλιση ότι οι κατατρεγμένοι-ες αυτής της γης δεν θα βιώνουν τον θάνατο και τον διωγμό χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς.

Αλλά για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε εμπρός στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης από τις ακραίες και μισαλλόδοξες φωνές.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι άμοιρη ευθυνών σε αυτή τη κατάσταση. Η διαιώνιση της πολιτικής κλειστών συνόρων και η αυξανόμενη στρατιωτικοποιήση τους, τα κέντρα “φιλοξενίας”, με τις κάκιστες συνθήκες διαβίωσης, η πλήρης σύμπνοια με τις αποφάσεις της ΕΕ, μαρτυρούν μια πραγματικότητα πολύ μακριά από το ανθρωπιστικό προσωπείο που προβάλει η κυβέρνηση. Απέναντι σε αυτά, η φοιτητική κοινότητα και συνολικά η κοινωνία οφείλει να κλιμακώσει την εμπλοκή της στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και να αναδείξει αιτήματα που στέκονται στο πλευρό των προσφύγων ενάντια στις διαρκώς αυξανόμενες ξενοφοβικές φωνές (βλ. Άνοδος ακροδεξιάς σε Γερμανία, Γαλλία).Να ορθώσει, δηλαδή, το διαρκές και πάγιο αίτημα για ανοιχτά σύνορα, ανεμπόδιστη μετακίνηση, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ένταξης, εργασίας και δικαιώματα για όλους τους πρόσφυγες, οικονομικούς και πολιτικούς.

Στον αγώνα αυτό, οφείλουμε να αρθρώσουμε την αντίσταση μας στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και να εμποδίσουμε στη πράξη τις απελάσεις, όπως και όπου χρειάζεται, προτάσσοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη και διεκδίκηση.

Γι αυτό και ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι ο Σύλλογος Φοιτητών θα πρέπει με τη σειρά του να πάρει θέση μέσα από τα όργανα του και την έμπρακτη στάση των μελών του σε αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα για ολόκληρη την κοινωνία.

Στη διεθνοποίηση της καταστολής απαντάμε με αλληλεγγύη

Τα ξημερώματα της Πέμπτης 12/11/2015, ημέρα παλλαικής απεργίας, οι ελληνικές διωκτικές αρχές εισέβαλαν σε οικίες στην Αγία Παρασκευή και συνέλαβαν πέντε φοιτητές, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνου. Οι πέντε φοιτητές κατά τη διάρκεια πολυήμερου ταξιδιού τους στην πόλη συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς. Σημείο αιχμής αποτελούσε η εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς επιχειρηματικής έκθεσης Expo 2015, που διεξαγόταν εκείνες τις μέρες στο Μιλάνο, και η συγκέντρωση απέναντι της ενός μαζικού κινήματος αποτελούμενο από συνδικάτα, πολιτικές, περιβαλλοντικές οργανώσεις και φορείς προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η ιταλική αστυνομία προσήγαγε τους φοιτητές από καφετέρια στην οποία κάθονταν στο πλαίσιο μαζικών προσαγωγών στις 2/5/2015, μια μέρα μετά τη διαδήλωση, με μόνο κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο. Μετά από πολύωρη κράτηση χωρίς την παρουσία διερμηνέα αφέθηκαν ελεύθεροι δίχως να απαγγελθεί καμία κατηγορία εναντίον τους. Οι αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές του Μιλάνου έξι μήνες μετά, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από τα σκάνδαλα και τις δικαστικές έρευνες για τις συναλλαγές με τη μαφία που συνδέονται με την έκθεση Expo 2015, προχωρούν σε 10 συλλήψεις διαδηλωτών σε Ιταλία και Ελλάδα, που συμμετείχαν στην απεργία της Πρωτομαγιάς.

Μέσα στις επόμενες μέρες εκκρεμεί συμβούλιο εφετών στην Αθήνα που θα αποφασίσει αν θα εκδοθούν οι 5 φοιτητές στην Ιταλία, χωρίς να υπάρχει καν κατώτατο χρονικό όριο προφυλάκισης, με κίνδυνο δηλαδή να παραμείνουν για χρόνια φυλακισμένοι χωρίς δίκη. Η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση, την οικονομική τους εξόντωση και την αδυναμία υπεράσπισής τους (άλλη γλώσσα και άλλο δίκαιο), αντιμετωπίζοντας μάλιστα κατηγορίες που στην Ελλάδα αναγνωρίζονται ως πλημμελήματα ενώ στην Ιταλία θεωρούνται κακουργήματα. Η ποινή δηλαδή, που μπορεί να προέλθει ,αν δικαστούν στην Ιταλία, ανέρχεται στα 10 χρόνια φυλάκισης.

Παράλληλα πρέπει να αναδειχθεί η δυνατότητα του ευρωπαϊκού εντάλματος -διαδικασία που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας, όπως σωματεμπορία και εμπόριο ναρκωτικών- να λειτουργεί έτσι ώστε ουσιαστικά να εγκαταλείπονται βασικές δικλείδες του θεσμού της έκδοσης. Με αυτό τον τρόπο, η διαδικασία αυτοματοποιείται καθώς εξασφαλίζεται άμεση επικοινωνία ανάμεσα σε αστυνομικές και δικαστικές αρχές, αποκλείοντας ταυτόχρονα τη πολιτική εξουσία και κατά συνέπεια την άσκηση κοινωνικής πίεσης σε αυτήν ως μέσο έκφρασης της κοινωνικής βούλησης.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι έχουμε μπροστά μας μια πρωτοφανή προσπάθεια ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης, της πολιτικής δραστηριότητας και της διεθνιστικής αλληλεγγύης που δημιουργεί προηγούμενο για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Οι πέντε φοιτητές, όλοι τους με ενεργό δράση στο φοιτητικό κίνημα, συνελεύσεις γειτονιών και εργατικές διεκδικήσεις, δεν είναι ούτε τρομοκράτες ούτε επικίνδυνοι εγκληματίες. Αντιλαμβανόμενοι πλήρως τη συντελούμενη διεθνή προσπάθεια δίωξης της πολιτικής δράσης, ας μην αφήσουμε το φόβο και την καταστολή να ηγεμονεύσουν και ας βγούμε μπροστά στις επερχόμενες κινητοποιήσεις ενάντια στην έκδοση των 5 φοιτητών.

Συμμετέχουμε τη Τρίτη 24/11 στη Συγκέντρωση στην Ιταλική πρεσβεία (Βασ. Σοφίας & Σέκερη) στις 18.00 και το Σάββατο 28/11 στην Πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης (Μοναστηράκι στις 12.00)

Να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές
Παύση κάθε δίωξης
Αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση

Πανελλαδικό Συντονιστικό Σχημάτων ΑΡ.ΕΝ

Σχετικά με τα γεγονότα της 15ης Νοέμβρη

Τα ξημερώματα της Κυριακής 15/11 ομάδα εξοπλισμένη με λοστούς, κράνη, σιδερογροθιές, φρεάτια και άλλα εξαρτήματα, έκανε πογκρόμ σε αριστερές, ελευθεριακές και κινηματικές συλλογικότητες που ετοιμάζονταν να μπουν στο Πολυτεχνείο για τον τριήμερο εορτασμό. Επιτέθηκαν ακόμα και με μάρμαρα και μπουκάλια σε μπλοκ που βρίσκονταν στην Στουρνάρα με αποτέλεσμα να οδηγηθούν αγωνιστές στο νοσοκομείο. Ακόμα επιτέθηκαν σε μέλη αριστερών συλλογικοτήτων που βρίσκονταν σε παρακείμενο μπαρ. Οι αυτόκλητοι τιμωροί χτύπησαν και συντρόφισσες με σιδερόβεργες. Η επίθεση, καθώς και οι απειλές ήταν σαφείς: «τα κεφάλια κάτω», «τελείωσε η αριστερά στο πολυτεχνείο», «θα τα πούμε την Τρίτη» μαζί με τις διάφορες σεξιστικές και άλλες λεκτικές επιθέσεις συνόδευαν την σωματική βία.

Αν δεν ξέραμε ποιοι ήταν, ακούγοντας για πογκρόμ, ενόψει του εορτασμού του Πολυτεχνείου, απέναντι σε κινηματικές συλλογικότητες, θα υποθέταμε ότι έγινε από ακροδεξιές συμμορίες. Κι όμως. Όσο για τις δικαιολογίες πως ο στόχος ήταν τα μέλη της ΚΝΕ, δείχνουν το μέγεθος του θράσους και των μαφιόζικων πρακτικών. Και μόνο τα υβριστικά σχόλια που συνόδευαν την επίθεση αποδεικνύουν ότι δεν ισχύει αυτό, κάτι που δε θα ήταν και πάλι αποδεκτό.

Θα είμαστε ξεκάθαρες και ξεκάθαροι: δεν προκρίνουμε την στρατιωτικοποίηση, όμως τέτοιες επιθέσεις και τέτοιες πρακτικές που στοχοποιούν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες και επιδρούν σαφώς υπονομευτικά στο κίνημα και στους κοινωνικούς αγώνες, δε θα γίνουν ανεκτές. Όποιος σηκώνει χέρι σε μέλη κινηματικών συλλογικοτήτων και αγωνίστριες/ες βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθηνας

ΑΠ Ροσινάντε

ΑΡΑΝ (Αριστερή Ανασύνθεση)

ΑΡΕΝ (Αριστερή Ενότητα)

ΑΡΚ (Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση)

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

νΚΑ (νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση)

ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Το Πολυτεχνείο ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα

Μετά από 42 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Νοέμβρη του 73 τα αιτήματά του μοιάζουν μακρινά αλλά και επίκαιρα όσο ποτέ. Τέτοιες μέρες γράφονται και λέγονται πολλά σε σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που έχουν κυρίως όμως μουσειακό χαρακτήρα τα περισσότερα. Το σημαντικό είναι να δούμε, αναλύοντας το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ποια είναι τα κοινά στοιχεία του τότε και του σήμερα και να επερωτήσουμε τους τρόπους σύνδεσης τους ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για το πώς το φοιτητικό κίνημα μπορεί να συνδεθεί με την κοινωνία αλλά και να πετύχει αντιστάσεις και ανατροπές.

Το απολυταρχικό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών παγιώθηκε στη εξουσία καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατία. Η βία που ασκήθηκε από τη χούντα ήταν ωμή και απροκάλυπτη, καθώς φίμωνε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, καταστρατηγώντας δικαιώματα και ελευθερίες , με κορυφαία έκφρασή της την καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών το Νοέμβρη του ’73.Σήμερα αντίστοιχα, η βία επιβάλλεται συγκεκαλυμμένη μέσα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Καθημερινά καλούμαστε να απαντήσουμε σε εκβιαστικά διλήμματα, ενώ η αντίληψη έλλειψης εναλλακτικής που συνοψίζεται στο δόγμα ΤΙΝΑ (The Is No Alternative) ισοπεδώνει μέρα με τη μέρα κάθε είδους κίνηση που τολμά να φανταστεί την αλλαγή. Παρά την επίφαση Δημοκρατίας με την οποία εμφανίζονται τέτοιου είδους πολιτικές, έχουν απάνθρωπο αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας που σταθερά πλήττεται τα τελευταία 5 χρόνια.

Με την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και τη Ριζοσπαστική Αριστερά δημιουργούμε ρωγμές στην κανονικότητα των μνημονίων

Με την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ενώ είχε προηγηθεί η απόρριψη των πολιτικών της λιτότητας από τον λαό και τη νεολαία μέσου του ταξικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, ήρθε να παγιωθεί στην κοινωνία σαν κανονικότητα τα νέα μέτρα. Με τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου όπου ο λαός κλήθηκε να «νομιμοποιήσει» το μνημόνιο , ηγεμόνευσε στην κοινωνία η λογική της ατομικότητας και της ανάθεσης με ένα βίαιο τρόπο σοκ και δέους. Αυτό που μπορεί η νεολαία του σήμερα να αποκομίσει από την εξέγερση του πολυτεχνείου, είναι πως καλείται και πάλι να αμφισβητήσει μία κατάσταση και να δείξει στην υπόλοιπη κοινωνία, όπως έκανε πάντα, πως για αξίες όπως το «ψωμί», η παιδεία και η ελευθερία πρέπει να αγωνιστείς και να τις διεκδικήσεις συλλογικά και πως σε αυτό είναι το μόνο που δεν χωράει άλλη εναλλακτική!

Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στραμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και συλλογικότητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Διανύουμε μία περίοδο, ύστερα από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νίκη του στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η οποία βρίσκει τη ριζοσπαστική αριστερά σε μια κατάσταση αμφισβήτησης των προηγούμενων βεβαιοτήτων, αλλά και αναζήτησης μιας νέας, αντιπαραθετικής προς το κυρίαρχο, αφήγησης. Η λάθος στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη, που υποτίμησε τους αρνητικούς συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε συνδυασμό με τη λογική του κυβερνητισμού, οδήγησε σε μια κατάσταση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να εκπροσωπεί ένα πάρα πολύ ασαφές κοινωνικό μπλοκ, χωρίς προσανατολισμό και σχέδιο σύγκρουσης με την ΕΕ και τις πολιτικές της. Ένα κοινωνικό μπλοκ, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει τον φέροντα οργανισμό μιας δυνητικής ρηξιακής διαδικασίας.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα αποδέχτηκε τη λογική του «ευρωμονόδρομου» και ενσωμάτωσε την αφήγηση που θέλει να μην υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση για τους λαούς. Αυτό το θατσερικής εμπνέυσεως ΤΙΝΑ, το οποίο υπερασπίζεται πλέον επιθετικά, ήρθε να βάλει ταφόπλακα στο ηχηρό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη και να το μετατρέψει σε ένα «ΝΑΙ» στις μνημονιακές πολιτικές και στο καθεστώς της επιτροπείας. Αυτό το ταξικό και νεολαιίστικο «ΌΧΙ», αποτελεί μια κοινωνική μαγιά, από την οποία μπορούμε να πλάσουμε τις συγκρουσιακές διαδικασίες και τους αγώνες του μέλλοντος. Αυτό το «ΌΧΙ» καλούμαστε πλέον εμείς να το ανακατασκευάσουμε και να του δώσουμε προωθητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, στην προσπάθειά μας να χαράξουμε τον δρόμο για μια χειραφετημένη κοινωνία.

Ως Αριστερή Ενότητα προτάσσαμε πάντα την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και ευρύτερα των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο συλλογικής διεκδίκησης και ως πλαίσιο αμφισβήτησης της ύπαρξης της απόλυτης αληθείας σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης. Η υπάρχουσα συνθήκη σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο με τη χρεοκοπία του εγχειρήματος του Σύριζα, που απέτυχε να χαράξει πολιτική υπέρ των υποτελών αλλά και την αδυναμία απ τα υπόλοιπα υποκείμενα της αριστεράς να συγκροτήσουν φορείς που να αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, ανοίγει ένα πεδίο ανασύνθεσης της αριστεράς εντός των πανεπιστημίων.

Η υλοποίηση του νέου μνημονιακού πλαισίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα περνά μέσα από το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο χώρο της παιδείας. Η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, δεν μπορεί, παρά να περνά μέσα από την οικοδόμηση ενός αντιπαραθετικού στο νεοφιλελευθερισμό ηγεμονικού μπλοκ εντός των σχολών, το οποίο, συνδεόμενο με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, θα προσπαθήσει, μέσα από την συλλογική πείρα, αλλά και από μια βεντάλια κινηματικών και ρηξιακών διαδικασιών, να οικοδομήσει ένα εναλλακτικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα, δηλαδή, που ως κομμάτι μιας συνολικότερης αφήγησης για την κοινωνία και το ίδιο το πανεπιστήμιο, θα αμφισβητεί έμπρακτα, αλλά και οραματικά, το δόγμα της ΤΙΝΑ και του ευρωμονόδρομου, το οποίο απειλεί να εδραιωθεί, ιδιαίτερα στα κομμάτια της νεολαίας, των οποίων οι ελπίδες διαψεύστηκαν.

Αναγκαίο για αυτή την διαδικασία, είναι η δημιουργία πολιτικού μετώπου που να άρει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων στα πανεπιστήμια αλλά και να μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά ελπιδοφόρους αγώνες.Πρόκειται για μια συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή να προσδώσει νικηφόρα προοπτική, στο βαθμό που δεν θα αποτελεί μια πραγματική διαδικασία όσμωσης ιδεών, ανταλλαγής εμπειριών, γνώσεων και απόψεων, αλλά μια απλή συγκόλληση των υπαρχόντων σχηματισμών. Για αυτό και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε την ανασύνθεση της αριστεράς με όρους εργαλειακούς, αλλά ως μια ειλικρινή διαδικασία που θα σέβεται την αυτονομία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε σχήματος, αλλά και των διάφορων κοινωνικών χώρων.

Στην προσπάθεια συγκρότησης ενός μαχητικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος με πλατιά κοινωνική απεύθυνση, προκρίνουμε να εμβαθύνουμε σε δημοκρατία, τις δομές και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες από κοινού θα διαμορφώνουμε τις πολιτικές αιχμές του. Να βρούμε νέα εργαλεία με τα οποία συζητάμε πιο άμεσα και από τα κάτω στις γενικές συνελεύσεις, αλλά και πώς όντως οι πολιτικές αποφάσεις/πλαίσια εμπλέκουν τους ίδιους τους φοιτητές και φοιτήτριες στη διαδικασία υλοποίησης και κοινής δράσης. Για αυτό το λόγο είναι καιρός να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να επερωτήσουμε βεβαιότητες που μέχρι τώρα είχαμε.

Στη βάση αμφισβήτησης και επερώτησης τακτικών περιχαράκωσης, ελιτισμού και μικροπολιτικής προοπτικής του παρελθόντος ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο για τη συγκρότηση μέσα από καθημερινή μας πρακτική και όσμωση, που θα συμπυκνώνεται σε από κοινού διαδικασίες, εκδηλώσεις, σχήματα και πρωτοβουλίες των αριστερών και ελευθεριακών πολιτικών δυνάμεων προκείμενου να σκιαγραφήσουμε με σαφή χαρακτηριστικά την προοπτική μίας εναλλακτικής. Ωστόσο για εμάς το ζήτημα της δημοκρατίας ως μέσο και σκοπός σε όλη αυτή την διαδικασία είναι προϋπόθεση για την ίδια την αποτελεσματικότητα αλλά και την ανοιχτότητα αυτού του μετώπου ώστε να μπορεί να απευθυνθεί και σε κόσμο ανένταχτο των ευρύτερων αγωνιστικών μπλοκ, και είναι προφανές ότι για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται βούληση τόσο απο την μερία μας (που υπάρχει ήδη), όσο και από οποιαδήποτε συλλογικότητα εμπλακεί σε αυτό το εγχείρημα. Ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο προκειμένου να είναι πραγματικά υπόθεση των πολλών και όσων πλήττονται πρέπει να είναι μία διαδικασία που θα ξεκινά από τα κάτω στη βάση των κοινωνικών χώρων και παράλληλα να κοιτά σε πολιτικές συνεργασίες.

Με την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο να εντατικοποιείται στα πρότυπα ενός εξεταστικού κέντρου με έντονα τα στοιχεία της εξατομίκευσης και του τεχνοκρατισμού, παρά ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, είναι επιτακτικό να δημιουργήσουμε παραστάσεις συλλογικής ζωής που από τη μία θα μεριμνούν για την πολιτικοποίηση των φοιτητριών και φοιτητών και από την άλλη θα απαντούν σε καθημερινές ανάγκες. Μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού πειραματισμού μπορούμε να διευρύνουμε τα πεδία που θα μας εμπνέουν αλλά και θα λειτουργούν με όρους αποτελέσματος, στην προσπάθειά μας να συνθέσουμε έναν κοινωνικό χώρο ριζοσπαστικής αναζήτησης για ένα πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολλών.

Ως συλλογικότητα που δεν αρκούμαστε στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων στα στενά όρια της φοιτητικής ταυτότητας, αναζητούμε τρόπους να διαμορφωνόμαστε ως υποκείμενα σε ώσμωση με τις διεκδικήσεις, τα αιτήματα και γενικά τις διεργασίες του εργατικού και κοινωνικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να πάρουμε πρωτοβουλίες για την κατοχύρωση και την διεύρυνση των συλλογικών τρόπων διεκδίκησης, της εργασιακής προοπτικής κόντρα στη μαζική ανεργία και την μετανάστευση για την νεολαία, βλέποντας ταυτόχρονα και σε νέες εναλλακτικές μορφές οργάνωσης της εργασίας. Ταυτόχρονα, καλούμαστε να ανοίγουμε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, που αμφισβητούν την κυρίαρχη δόμηση της κοινωνίας, όπως είναι η αμφισβήτηση της πατριαρχίας, ο αντιφασιστικός και αντισεξιστικός αγώνας, η φεμινιστική προοπτική, το προσφυγικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, τα πολιτικά δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στη βάση μιας νέας αριστεράς που οι πολιτικές της πρακτικές θέλει να αντανακλούν πτυχές μιας διαφορετικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, τέτοιες διεκδικήσεις θα έχουν και κεντρικό ρόλο.

Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στρταμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και συλλογικόττητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!

*κείμενο από το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων της αριστερής ενότητας