Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιώντας τις αδιέξοδες πολιτικές του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος πάνω στο τρίπτυχο λιτότητα-ύφεση-πειθαρχία που χάραξε από κοινού με την ΕΕ την ΕΚΤ βρέθηκε αντιμέτωπη με την κοινωνική ανυπακοή όπως αυτή εκφράστηκε στις μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις της 19ης και 20ης Οκτώβρη, σε διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια παρελάσεων, σε δημόσιες αποδοκιμασίες των εκφραστών των πολιτικών της λιτότητας. Κυρίως όμως βρέθηκε αντιμέτωπη με την οργάνωση της κοινωνίας σε αντιπαραθετικές δομές πραγματικής δημοκρατίας και αλληλεγγύης.
Αναγκάστηκε να θέσει στο λαό εκβιαστικά και αποπροσανατολιστικά διλήμματα με δημοψηφίσματα, ενώ έγινε μία απόπειρα να παρουσιαστεί ως μεγαλειώδης δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού ένα «κούρεμα» που αφήνει αλώβητα τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, τα ομόλογα της Ε.Κ.Τ, εκθέτει τα ασφαλιστικά ταμεία και εγκαθιδρύει μία μόνιμη εποπτεία της Τρόικα στην Ελλάδα με στόχο βέβαια την καλύτερη εφαρμογή της λιτότητας. Το εθνικό τους συμφέρον όμως δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Αφού λοιπόν η χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία ολοκληρώνει το έργο της και καταρρέει υπό το βάρος της μηδενικής κοινωνικής νομιμοποίησης και των μαζικών λαϊκών αντιδράσεων, μένει η τελευταία ‘’χρυσή’’ εφεδρεία: Η εθνική ενότητα. Η αστική δημοκρατία ετοιμάζει κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ όσων πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), των πιο συντηρητικών κομματιών του πολιτικού φάσματος (το ακροδεξιό Λα.Ο.Σ), της Δημοκρατικής Συμμαχίας και ενός παραπαίοντος ΠαΣοΚ.
Η νέα Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ούτε αγαθές προθέσεις έχει, ούτε το "κοινό" καλό προωθεί. Συνεχίζουν το έργο της Μνημονιακής Κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Τρόικας, στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια στα χαμηλότερα στρώματα και περικοπής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συγκροτείται με αυτό τον τρόπο ένα ιδιότυπο κράτος έκτακτης ανάγκης, με σκοπό την επιβίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και κατ επέκταση στην Ευρώπη. Όποια διέξοδο κι αν αναζητήσουν, εμείς τους θυμίζουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες αυτές πολιτικές δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στο λαό. Όπως καμία νομιμοποίηση δεν έχει και η σύνθεση της νέας, όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης!
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
Η πολιτική συγκυρία που διανύουμε πραγματικά μας προκαλεί να κάνουμε συνειρμούς για το τότε σε σχέση με το τώρα. Το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών όπως εκφράστηκε και υλοποιήθηκε το 1967 βρίσκει κοινά στοιχεία με το κράτος έκτακτης ανάγκης που διαμορφώνεται σταδιακά στη χώρα από μία Κυβέρνηση χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, απαρτιζόμενη από τραπεζίτες, δικαστές και τεχνοκράτες αλλά και πάλαι ποτέ αρχιτραμπούκους της ακροδεξιάς.
Τη στιγμή λοιπόν που τα μεταπολιτευτικό σκηνικό κλονίζεται τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Στην Ελλάδα της ανεργίας του 20%, των αντιλαϊκών χαρατσιών, των φορολογικών επιδρομών, της μετατροπής του πανεπιστημίου σε νέο χώρο κερδοφορίας του κεφαλαίου καθώς και της καταστολής και της ποινικοποίησης φρονημάτων… Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία την οποία καλούμαστε να γράψουμε μέσα από αγώνες για:
-τη διασφάλιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας σε μισθό, σύνταξη, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη για την ικανοποίηση των αναγκών μας σε αντιπαράθεση σε όσους με πρόσχημα τη “σωτηρία της χώρας” μάς στερούν τα πάντα και μας εκμεταλλεύονται με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.
-ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό Πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων όλων μας προς όφελος μιας επιστήμης στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών σε αντιπαράθεση με το ψηφισμένο νόμο Διαμαντοπούλου που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.
-την ελεύθερη έκφραση όλων μας, την ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη σε αντιπαράθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η “ελευθερία της αγοράς” (δηλαδή η διαφύλαξη των κερδών τους) και για τη διασφαλίσουν καταστέλλουν τους αγώνες μας με τη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις αστυνομικές επεμβάσεις.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ!
…της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, ενώ ταυτόχρονα έχει δώσει 108 δις για τη «διάσωση» των τραπεζών από το 2008 είναι η ίδια πολιτική στην οποία εντάσσεται και ο νόμος Διαμαντοπούλου που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τις αρχές της αγοράς, ανέτρεψε τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, ως δημοκρατικού, ελεύθερου και ανοικτού κοινωνικού χώρου που μπορεί να αρθρώνει αντιπαραθετικό πολιτικό λόγο και να στηρίζει τους αγώνες των υποτελών.
Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ‘’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που παραδοσιακά συγκροτούν το αστικό μπλοκ εξουσίας) δημιουργεί το νέο «πανεπιστήμιο» με βασικούς άξονες τον κατακερματισμό των πτυχίων και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την εισαγωγή επιχειρηματικών λογικών στην εκπαίδευση και την συρρίκνωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων.
Οι εκφραστές της Κυβέρνησης του Μνημονίου μέσα στις σχολές, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, υλοποιώντας κατά γράμμα το νέο νόμο για την παιδεία, αδρανοποιούν τους συλλόγους θέτοντας φραγμούς στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με την Διαμαντοπούλου με στόχο την εφαρμογή του νόμου στην καθημερινότητα του φοιτητή πάσο, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, μεταφορά.
Η συνέχιση των μαζικών, ενωτικών, ανατρεπτικών αγώνων είναι η μόνη λύση για την εδραίωση των νέων κοινωνικών συσχετισμών, που διαμορφώνονται, στο πολιτικό σκηνικό. Σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, η διαρκής κινητοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας αποτελεί μονόδρομο. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου