Από τη συνέντευξη τύπου του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστελόριζο, όταν ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν περάσει δύο χρόνια στοχευόμενης διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας. Δύο χρόνια όπου έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια από την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας, να μεταφερθεί το κόστος της κρίσης στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.
Χρησιμοποιώντας την κρίση των δημόσιων οικονομικών και με μοχλό πίεσης το χρέος η κυβέρνηση του Πασόκ, υλοποιώντας τις πολιτικές κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ, προχώρησε στην ψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ακολουθώντας με συνέπεια τη νεοφιλελεύθερη συνταγή ‘’λιτότητα – ύφεση - πειθαρχία’’. Οι έννοιες πρόοδος, εθνικό συμφέρον, ελληνική ιδιαιτερότητα, ευρωπαϊκή προοπτική χρησιμοποιήθηκαν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ως αρωγοί της σκληρής αυτής ταξικής επίθεσης. Την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι διατράνωναν την αντίθεσή τους στην πολιτική της κυβέρνησης, αναπτύσσοντας παράλληλα τις δικές τους δομές άμεσης δημοκρατίας μέσα από τις οποίες αναδείκνυαν τα αιτήματά τους.
Παράλληλα εκβιασμοί από την πλευρά των δανειστών, απειλές για άρνηση εκταμίευσης της επόμενης δόσης παρουσιάζονταν ως οι ανάγκες που δικαιολογούσαν την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού από μία κυβέρνηση δίχως καμία κοινωνική νομιμοποίηση.
Αποκορύφωμα αυτού του γενικευμένου ταξικού πολέμου ήταν η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δραματική μείωση του κατώτατου μισθού, εξωραϊσμένες απολύσεις και εφεδρεία σε συνδυασμό με νέα φορολογικά μέτρα και περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου.
Απέναντι στο νέο εκβιασμό οι εργαζόμενοι απάντησαν με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, με μαζική συμμετοχή στη 48ωρη απεργία 19 και 20 Οκτώβρη, αλλά και με δυναμικές διαμαρτυρίες στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Οι αγώνες αυτοί έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός καταδικάζει με τον πιο σαφή τρόπο τη συνολική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και απαιτεί την άμεση ήττα του εκφραστή της στην κοινωνία: Της κυβέρνησης του Πασόκ.
Την ίδια στιγμή οι σύμμαχοί της παρουσίαζαν τη λύση του ‘’κουρέματος’’ ως ευλογία και ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του. Αποκρύπτεται όμως ότι από το κούρεμα αποτελεί ένα τεχνικό μέτρο που δεν επιλύει τις αιτίες γέννησης των καπιταλιστικών κρίσεων. Από αυτό εξαιρούνται τα ομόλογα που βρίσκονται στην κατοχή της Ε.Κ.Τ. και τα δάνεια του Δ.Ν.Τ, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα πληγούν ανεπανόρθωτα.
Η ενεργοποίηση όμως του λαϊκού παράγοντα οδηγεί την κυβέρνηση σε κατάρρευση. Οι αντιφάσεις ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για μία τυπική διαδοχή στην εξουσία, για μια θεσμική αλλαγή, αλλά για μια οργανική κρίση, για ένα πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε όταν η κοινωνία φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι εκείνη και όχι οι αγορές, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι ή το κεφάλαιο μπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση δεν παραιτείται. Καταρρέει, υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων. Η κυβέρνηση δεν ‘’αποχωρεί’ εξαιτίας της έλλειψης κοινοβουλευτικής στήριξης από το μέλη της. Διαλύεται από την πλήρη απονομιμοποίηση της στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Το αποπροσανατολιστικό και εκβιαστικό δημοψήφισμα που προσπάθησε να προκηρύξει ήταν το κύκνειο άσμα μιας χρεοκοπημένης και αναποτελεσματικής λογικής εξόδου από την κρίση.
Το αστικό μπλοκ χρησιμοποιεί ήδη τις εφεδρείες του. Σχήματα εθνικής σωτηρίας, κυβερνήσεις συνεργασίας με όσους πριν από λίγο καιρό φαίνονταν να καταδικάζουν το μνημόνιο (η ‘’λαϊκή’’ δεξιά της Νέας Δημοκρατίας), με τα πιο συντηρητικά κομμάτια του πολιτικού φάσματος (το επικίνδυνο Λάος) και με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Τις επόμενες μέρες το ιδεολόγημα του εθνικού συμφέροντος θα επιστρατευτεί και πάλι για να στηρίξει την εκταμίευση της έκτης δόσης και τα νέα μέτρα που θα τη συνοδεύουν. Η ‘’σωτηρία του τόπου’’ και το ‘’καλό της πατρίδας’’ θα αντηχήσουν ξανά από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε.
Τους προειδοποιούμε: Το εθνικό τους συμφέρον δε μας χωράει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις εθνικές τους λύσεις.
Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η παρουσία όλων μας στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου